Rozdział X

Mrok spowijał las. Drzewa wydawały dziwnie skrzypiące odgłosy, powodując dreszcze na moim ciele. Gęsta mgła nie pozwalała dostrzec nic, co było położone dalej, niż na krok ode mnie.

Zahukała sowa.

Zatrzymałam się, wytężając wzrok. Czy aby na pewno sowa? Bałam się. Objęłam się ramionami. Nie czułam zimna. Jedynie przerażenie. Gdzie jestem? Co tu robię?

Postąpiłam kolejny krok. Potem jeszcze jeden. Poganiana kolejnymi strasznymi odgłosami przyśpieszyłam. Po chwili biegłam. Sus za susem pokonywałam coraz szybciej kolejne skrawki trasy. Prześladowało mnie pewne przeczucie.

Coś jest nie tak.

Oglądnęłam się za siebie. W mroku dostrzegłam błysk czerwonych ślepi. Moje serce rozpoczęło morderczy sprint. Brakowało mi już tchu. Co moment spoglądałam w tył. Kolejne krwawe spojrzenie posłane w moim kierunku.

Odbiłam się mocno od ziemi. Poczułam rwący ból w łydce. Potem dotyk zimnej trawy na twarzy. Leżałam na ziemi, głośno dysząc. Podniosłam wzrok. Mgła opadła. Przede mną rozciągała się, skąpana w ognistym świetle równina. Miliony ciał nakładało się na siebie. Dostrzegłam szpiczaste uszy elfów, zwyczajne twarze wieśniaków.

Usłyszałam wycie. Przetoczyłam się na plecy. Zaledwie o skok ode mnie stał wiard. Nie spuszczał swych krwistych ślepi z mojej twarzy. Podniósł się z czworak, wyginając wargi w parszywym uśmiechu. Jego pysk spłaszczył się, włosy znikały, uszy skurczyły się do tych ludzkiej wielkości. Po chwili stał przede mną chłopak, blondyn o zielonych oczach.

Matt? — chciałam szepnąć, lecz z moich ust nie wydobył się żaden dźwięk.

— Vie — zaśmiał się. Jego oczy powtórnie przybrały czerwoną barwę. Wargi rozchyliły się, ukazując rządek ostrych zębów. Silne łapy zgięły się, by chwile potem unieść się nad ziemię. Paszcza rozwarła się szerzej, zaciskając się na mojej szyi…

Otworzyłam oczy. Moja klatka piersiowa unosiła się przy gwałtownych oddechach. Ból przeszywał moją nogę, jak również szyję. Cóż za przerażający sen.  Dotknęłam zranionego miejsca. Wyczułam strużkę cieczy, spływającą powoli ku poduszce, na której leżałam. Spojrzałam na palce. Krew. Zapewne coś mnie ugryzło. Wykonałam serię uspokajających wdechów. Podniosłam się do pozycji siedzącej.

Znajdowałam się w ogromnym namiocie z ciemnego płótna. Podłoże wyłożone było grubą warstwą kocy i skór, mających za zadanie zatamować, ciągnące od ziemi zimne powietrze. Wraz ze mną pomieszczenie dzieliło kilka kobiet w różnym wieku, od nastolatek po starsze panie.

Dosiadając czarnego rumaka, po kilku godzinach jazdy, dotarliśmy z Mattem do obozu, postawionego przez ludzi. Było ich tu kilkaset. Grupę tworzyli głównie uciekinierzy. Wszyscy w jakiś sposób byli powiązani z elfami, głównie wyzwolili się z niewoli. Były to jedyne informacje, jakie zdążyłam wyciągnąć od przyjaciela. Moje wyziębione i zmęczone ciało, szybko straciło kontakt ze światem, oddając się w objęcia snu.

Budziłam się co moment, mając przed oczami twarz zabitego przeze mnie strażnika. Kto by pomyślał, że zabójstwo może mieć taki wpływ na psychikę normalnego człowieka. Drżałam na samą myśl o tym, kim się stałam. Zwykłym mordercą. Pomimo świadomości, że popełniłam zbrodnię w obronie własnej, nie potrafiłam wyrzucić z głowy poczucia winy. Co mnie jeszcze czeka? Czy będę zmuszona zabić kogoś jeszcze? Nie chciałam o tym myśleć. Nie chciałam czuć tego bólu, wypełniającego moją klatkę piersiową, przy każdym wspomnieniu zabójstwa.

Przez cienką płachtę namiotu dostrzegłam przygaszone promienie słońca, tańczące swobodnie po materiale. Godzina była już późna. Zepchnęłam z siebie skórę. Poczułam nagły powiew zimna na nagich ramionach. Matt zadbał o to, by dano mi grube ubrania, które leżały teraz obok mojego posłania. Znalazłam wśród nich kilka swetrów i spodnie, pokryte od wewnątrz ciepłym, miękkim puchem. Dostałam również o parę rozmiarów za duże buty. Jednak lepsze to niż nic.

Ubrana w kilka warstw odzieży uchyliłam materiał, osłaniający wejście do namiotu. Z początku oślepiła mnie przeraźliwa jasność. Po chwili byłam w stanie dostrzec morze śniegu, tworzącego grubą, nieprzeniknioną pierzynę. Światło odbijało się od niego, tworząc rażące, choć przyjemne dla oka, tęczowe refleksy. Słyszałam śmiechy i głośne rozmowy, dochodzące zza innych namiotów. Ruszyłam w tamtym kierunku, starając się nadeptywać na pozostawione już przez kogoś ślady.

Okolica była cicha. Poza pojedynczymi piosenkami śpiewanymi przez małe ptaszki i szumu wiatru, który zwinnie tańczył między licznymi drzewami, nie można było usłyszeć nic więcej. Ogromna ilość namiotów została rozmieszczona między potężnymi pniami, wszystkie w szarych barwach. Zajmowaliśmy dużą powierzchnię, jednak nie na tyle wielką, by przyszło mi na myśl, że może się tu ukrywać kilkaset osób. Gdzieś pośrodku tego miejsca wytyczono mały plac, gdzie usytuowane było ognisko, oraz można było dostać swoją porcję prowiantu.

Na miejscu dostrzegłam niewielką grupkę ludzi. Wśród nich siedział Matt. Rozmawiał ze starszym mężczyzną, który machał przed nim ramieniem, pozbawionym dłoni. Wzdrygnęłam się na sam widok. Kalectwo to coś przerażającego. Przeszło mi przez myśl, że na miejscu starca zapewne bym sobie nie poradziła. Byłam pod wrażeniem tego, iż znalazł się w grupie uciekinierów i widocznie uraz mu nie przeszkadzał.

Zawsze zaskakiwali mnie ludzie, którzy mimo niesprawności potrafili żyć dalej. Czy bez ręki, czy nogi, czy sparaliżowani — żyli tak, jak potrafili najlepiej. Być może ich istnienie miało większy sens niż moje.

Matt spojrzał w moim kierunku i uśmiechnął się na mój widok. Odwzajemniłam gest. Widziałam, jak mówi coś do towarzysza rozmowy i po chwili ruszył w moją stronę. Miał na sobie kurtę i najzwyklejsze jeansy. Włosy, już lekko przydługawe, zawijały się w maleńkie loczki na jego czole i przy uszach. Na twarzy widniały liczne zadrapania i niewielkie blizny.

— Jak ci się spało? — zapytał.

— Dobrze — mruknęłam. — Przydałaby mi się kąpiel — zauważyłam. Moje włosy były skołtunione i przetłuszczone. Ciało zdawało się wręcz lepić od potu i brudu. Czułam się fatalnie.

— Wiem — Matt przyjrzał mi się od stóp do głów. — I tak jesteś piękna — puścił mi oczko.

Otworzyłam usta i zaraz je zamknęłam. Speszył mnie. Nie przywykłam do słuchania komplementów. Miałam pewien okres w życiu, kiedy chorowałam na anoreksje. Wiele osób myślało, że takie osoby są przeraźliwie chude. To nieprawda. Tacy ludzie po prostu widząc się w lustrze, mają się za grubych i nieatrakcyjnych, każdy nowy kilogram powoduje pogorszenie humoru, a zrzucenie go daje złudne uczucie szczęścia. Słysząc, że jestem szczupła, czułam swego rodzaju dumę, jednak wciąż miałam się za zbyt grubą. Dążyłam do doskonałości, której nie można było osiągnąć.

Mimo że usłyszałam od Matta, że wyglądam dobrze, czułam się jeszcze gorzej. Co z tego, iż ma mnie za ładną, skoro dla siebie nie jestem taka? Niska samoocena niszczy życie. Będąc w sierocińcu, przemierzałam szare korytarze z opuszczoną głową. Byle nikt mnie nie zauważył ani nie zaczepił, by nikt nie zwrócił uwagi na moją niedoskonałość.

— Porozmawiamy? — Matt przerwał krępującą ciszę. — Wydaje mi się, że chciałabyś się dowiedzieć co nieco o tym miejscu i w ogóle, o tym świecie.

Kiwnęłam nieznacznie głową. Chłopak chwycił moją dłoń i poprowadził w kierunku jednej z prowizorycznych ławek. Usiedliśmy obok siebie, jednak na tyle daleko, by nie stykać się ramionami.

— Co tu robisz? — zapytałam, zmuszając się do podniesienia wzroku na jego przystojną twarz.

— Nie pamiętam dokładnie — zaczął. — Byłem w lesie, wróciłem do domu, zobaczyłem Aschley i Jaspera. Szukałem cię. Jednak nie znalazłem. Ślady prowadziły w kierunku lasu. Potem odnalazłem odciski kopyt. Domyśliłem się, co się stało. Pochowałem twoich rodziców. Usunąłem jakiekolwiek ślady zbrodni…

— Słucham? — szepnęłam. — To powinno się zgłosić na policję! Przecież doszło do morderstwa.

— Wiem, Viene. Jednak to o wiele bardziej skomplikowana sprawa. Oni nie wiedzą o tym świecie i nie mogą się dowiedzieć. Zdajesz sobie sprawę, ile by to zmieniło? Odnajdziemy zabójców twoich rodziców, obiecuję. Tylko proszę cię, utrzymaj tę sprawę w tajemnicy.

— A czy oni… wiedzieli?

— O tym świecie? Tak.

— Skąd? Dlaczego się nie bronili?

— Słyszałaś o tym, że jest kilka wejść, przez które można się tutaj znaleźć? — przytaknęłam. — To wiedz również, że każde takie wejście ma swoich Strażników. Twoi rodzice nimi byli.

— Strażnikami? — nie mogłam zrozumieć, o czym on mówi.

— Tak. Pilnują, żeby żadna nieproszona istota nie przekroczyła granicy. To zbyt niebezpieczne. Przy każdym przejściu stoi ich przynajmniej dwóch. W tym wypadku byli to Aschley i Jasper.

— Dlaczego mi nie powiedzieli? — czułam się coraz bardziej przybita. Tyle tajemnic mnie otaczało. Byłam wśród ludzi, o których myślałam, że mogę im ufać, mimo krótkiej znajomości. Okazywało się, iż to ci najbliżsi ukrywają najwięcej.

— Nie mogli — westchnął. — Mieli to zrobić po skończeniu przez ciebie osiemnastu lat.

— Co? Niby dlaczego wtedy?

— Aschley umierała, został jej może rok życia. Potrzebowali kogoś, kto szybko mógłby ją zastąpić. Mieli cię nauczyć walczyć i uświadomić o tym wszystkim. No, ale jak widzisz, nie zdążyli.

Spojrzałam na niego, czując ścisk w gardle. Aschley chorowała? Jak to? Myślałam, że najgorsze już za mną, okazało się inaczej. Wszystko, co było, co się zdarzyło, wciąż pozostawało ukryte pod warstwą tajemnic. Miałam zostać Strażnikiem?

Próbowałam się uspokoić, biorąc kilka głębokich wdechów.

— Dalej nie wiem, jak się tu znalazłeś — upomniałam chłopaka, wypierając informacje o moich rodzicach z myśli.

— A no tak — zagryzł wargę. — Poszedłem za mur. Swoją drogą, głupio postąpiłaś, idąc w tę stronę. Mogłaś biec do ulicy albo zamknąć się gdzieś. Tutaj wcale nie byłabyś bezpieczniejsza. Zresztą sama widzisz.

— Dziękuję za tą niezbędną informacją — warknęłam.

— Nie ma sprawy — mrugnął. — Wracając, to mówiłem ci, że wiele razy tu przebywałem. Mam znajomości. Dowiedziałem się o twoim pojmaniu i możliwości kary. Tylko musiałem czekać, aż dojdzie to do skutku.

— Wiedziałeś, gdzie jestem przez ten cały czas i nic z tym nie zrobiłeś? — poczułam się zdradzona.

— Czyli miałem rzucić się samotnie na miasto, by wydobyć księżniczkę z lochów? — podniósł głos. — Doprawdy, świetny pomysł. Gratuluję wyobraźni. Teraz oboje opalalibyśmy się rozczłonowani w cudownych promieniach słoneczka.

Rumieńce pokryły moją twarz. Nie pomyślałam o tym. Kolejne informacje wypełniały mój umysł po brzegi, powodując mętlik.

— Przepraszam — powiedziałam. — Po prostu nie wiem co o tym wszystkim sądzić.

— Wiem – westchnął. Jego dłoń odnalazła moją. Ścisnął lekko, posyłając mi smutny uśmiech. — Znalazłem ludzi. Wiedziałem, że stacjonują w pobliżu. Od dłuższego czasu zbiera się tutaj armia. Te morderstwa trwają już kilka dobrych miesięcy. Toliman każe wyłapywać wszystkich, ale z karami nigdy nie wychodził poza mury miasta. Miałaś szczęście. Złapali mnie dzień przed egzekucją. Ustaliliśmy gdzie i o której ma się odbyć procesja. Udało nam się was odbić.

— Dlaczego dałeś się pojmać, nie mogło odbyć się bez tego?

— Chciałem, żebyś mnie zobaczyła. Pragnąłem dać ci cień nadziei. Cieszę się, że cię odzyskałem, jakkolwiek to brzmi — jego zielone oczy zabłysnęły.

— Dziękuję.

— Gdybym musiał, zrobiłbym to jeszcze raz — spojrzał na mnie. — Jesteś warta więcej.

— Nawet mnie nie znasz – szepnęłam łamiącym się głosem. Ta sytuacja zaczęła mnie przerastać.

— Takie rzeczy się po prostu czuje — jego palce delikatnie gładziły przegub mojej dłoni. Serce biło mi jak szalone. Musiałam to jakoś zatrzymać.

— O… Opowiedz mi coś o tych Strażnikach — wyjąkałam.

Matt odwrócił wzrok. Wyrwałam rękę pod pretekstem odgarnięcia włosów z twarzy.

— Mają za zadanie pilnować, by nikt nie przekroczył granicy, poza innymi Strażnikami lub posłańcami. Służbę zaczyna się, będąc pełnoletnim, dopóki siły pozwalają. Muszą być sprawni. Kiedyś istniały specjalne szkoły dla Strażników. Jednak zostały zniszczone przez elfy. Dostały się za granicę. Nie wiem jakim cudem przetrwały, musiały być pod ochroną naprawdę potężnego czarownika. I od tamtego czasu uczy się ich po prostu z pokolenia na pokolenia. Rodzice uczą dzieci i tak dalej.

— A ty kim jesteś?

— Też należę do Strażników, ale jakby nie jestem nim bezpośrednio. Umiem w miarę walczyć i wiem, gdzie są przejścia, jednak nie mógłbym stacjonować wciąż w jednym miejscu. Za bardzo lubię wędrować. Jak się wczoraj bawiłaś?

— Bawiłam? – spiorunowałam go spojrzeniem. — Serie zabójstw nazywasz zabawą?

— Viene, nie odbieraj tego tak. To wojna, a podczas wojny nie ma zabójstw. Jest tylko obrona siebie i bliskich ci osób. My ich nie napadamy, nie zabijamy dla zabawy,  ani z zemsty.

— Może oni też mają w tym swój własny, ważny cel? — zapytałam.

— Może, ale patrz, jak traktują ludzi. Nie zadręczaj się, nie ma czym.

— Kiedy ja nie mogę nawet spać! — wybuchłam. On mnie nie rozumiał. Poczułam nagłą odrazę. Jak można uważać zabójstwa za dobre? Co z tego, że w obronie. Każdemu powinno się dać szansę na zmianę, a ci, co giną, jej nie dostają.

— Vie, posłuchaj…

— Matt! – wołanie zagłuszyło wypowiedź chłopaka. — Wrócili!

Chłopak podniósł się gwałtowni z zamiarem pójścia w kierunku głosu. Jednak szybko się opamiętał i spojrzał na mnie.

— Skończymy później, dobrze? — zapytał i nie czekając na odpowiedź, odszedł.

Wstałam i ruszyłam za nim. Rozczarowała mnie jego postawa. Musiałam, mimo to trzymać go blisko przy sobie. Był jedyną osobą w obozie, jaką znałam i jedyną, której potrafiłam zaufać.

Na placu, wokoło ogniska zebrała się spora grupa ludzi. Wszyscy stali, szepcząc między sobą. Matt przedarł się przez tłum, a ja powędrowałam za nim. Dostrzegłam kilka koni, na nich siedziało po dwie do czterech osób. Z pysków zwierząt sączyła się piana. Były wycieńczone.

— Dziesięciu już nie wróci — powiedział jeden z jeźdźców, zeskakując na ziemię. — Ta durnowata misja była bez sensu. — Jego wzrok padł na Matta. — Straciliśmy pięciu walczących i pięciu więźniów. Czy twoim zdaniem to było tego warte!? — palec odziany w rękawiczkę wylądował na klatce chłopaka. — Uratowaliśmy niewiele więcej. I co z tego, skoro to zwykłe szuje, nieumiejące nawet trzymać miecza w ręce? Taki był tego cel? Co?

Matt nie odpowiedział. Widziałam, jak z każdym słowem jego twarz blednie. Wojownik zdjął chusty, chroniące twarz przed wiatrem i śniegiem. Był to mężczyzna koło trzydziestki, wysoki, masywny. Jego twarz przecinała długa blizna, przechodząca przez lewe oko. Czarne włosy miał krótkie, a równie czarne oczy pełne były pogardy i złości.

— Nic nam nie powiesz? — zakpił. — Może to i lepiej. Bardziej się pogrążyć już nie możesz. Durnowaty szczeniak.

Czułam wstyd. Byłam winna temu zamieszaniu. Gdyby nie ja Matt nie wyruszyłby na ratunek. Nie miałam jednak odwagi się odezwać. Ten mężczyzna mnie przerażał.

Ludzie zeszli z wierzchowców. Ranni zostali przeniesieni do namiotu przeznaczonego do celów medycznych. Młodsi chłopacy wzięli konie i zaprowadzili do wodopoju, umieszczonego za polem namiotowym.

— Miło cię znów widzieć panienko — usłyszałam.

Zza moich pleców wyłonił się mężczyzna, który był moim sąsiadem w lochach. Ubranie miał zabłocone, a stopy pozbawione butów. Uśmiechnął się jednak pogodnie, ukazując białe zęby.

— Cześć — szepnęłam zdziwiona.

Odwróciłam się i poszłam w kierunku swojego namiotu. Musiałam przemyśleć kilka rzeczy. Nie zaszłam daleko, kiedy dotarły do mnie mrożące krew w żyłach słowa.

           — Ludzie! Ratujcie się! Elfy!


****************************************************************************

No i strzeliła dziesiąteczka. ;> 
Zawarłam część siebie w tym rozdziale. Kilka rzeczy wyjaśniłam, ale wiem, że jest ich jeszcze sporo. Z czasem się wszystko poukłada. Teraz, z wolna, rozwinie się główna akcja. 
Miłego czytania ;>
Pozdrawiam! ;)