Rozdział XIV

Pomieszczenie, w którym się znalazłam, skąpane było w złotych, bardzo jasnych barwach. Sprawiało wrażenie niewielkiego z powodu ścian, tworzących drewnianą kopułę. Znalazło się tam wystarczająco miejsca dla około dwudziestu osób, siedzących wokół stołu o kształcie okręgu, znajdującego się w sercu sali. Przez jego środek przebijało się coś, na kształt przeźroczystej rurki, która miała swój początek na podłodze, a kończyła się u sufitu. To właśnie od niej bił niesamowity blask. Mieniła się kolorami srebra i złota, dając światło podobne do słonecznego, jednak wydawało mi się, że w sali jest zdecydowanie jaśniej niż na zewnątrz. We wnętrzu przewodu dostrzegłam ruch. Po chwili koncentracji uzmysłowiłam sobie, że to woda go wypełnia. Był to kanał, prowadzący prosto do studni, z której pobierało płyny całe miasto. Zjawisko całkowicie odwróciło moją uwagę od wszystkiego innego, co znajdowało się w sali. Nigdy nie widziałam nic równie fascynującego. Miałam wrażenie, że moja krew zaczyna dostosowywać swoje tempo do szybkości wody w kanale. Serce kurczyło się gwałtownie, jego ruchy wywoływały dreszcze na moim ciele. Mogłabym przysiąc, że czułam je wszędzie, od czubka głowy, po palce u stóp. Czym spowodowana była moja reakcja? Nie potrafiłam tego zrozumieć, odnaleźć ośrodka w moim wnętrzu, odpowiedzialnego za ogarniające mnie w tamtym momencie uczucia. Wiedziałam jedynie, że nie chce, by chwila dobiegała końca. Wszystkie troski zniknęły, myśli stały się przejrzyste, czyste, mętlikowe węzły rozprostowywały się. To musiało być spowodowane przez magie, nie miałam co do tego wątpliwości, lecz w jaki sposób ona działała?

— Widzę, że już odgadłaś, czym jest serce naszego miasta. — Chrapliwy głos rozniósł się po sali, rozpraszając się. Nie mogłam z tego powodu odgadnąć, kim jest osoba wypowiadająca te słowa. Wyrwana ze świata myśli skupiłam wzrok na znajdujących się w pomieszczeniu postaciach. Było ich dokładnie dwadzieścia jeden. Owładnęło mną skrępowanie. Nie lubiłam być w centrum uwagi, a już na pewno sama wśród kompletnie nieznanych mi osób. Czułam, jak na policzki wpływają mi rumieńce. Wzięłam głęboki oddech, starając się zapanować nad zdenerwowaniem.

— Dz… Dzień dobry — wychrypiałam.

— Witaj, Viene. — Tym razem dostrzegłam poruszające się wargi jednego z mężczyzn.  — Prosiłbym, żebyś zajęła swoje miejsce. — Wskazał mi jedno z krzeseł wokół stołu.

Ów elf był starcem. Jego twarz zdobiła siateczka głębokich zmarszczek, przecinając linie białego tatuażu, układającego się w coś, co wyglądem przypominało wzburzone fale oceanu. Złociste oczy o inteligentnym wyrazie błyszczały jednak młodzieńczo. Poczułam, że mogę zaufać temu mężczyźnie. Mój wzrok błądził po pozostałych osobach z grupy. Większość była wiekowa, jedynie dwoje z nich wyglądało na mniej niż trzydzieści lat. Poza sympatycznym staruszkiem doliczyłam się dziesięciu kobiet i tylu samych postaci męskich. Twarz każdego z nich zdobił inny tatuaż, różniący się kolorem i kształtem. Domyśliłam się, że to przedstawiciele poszczególnych klanów.

Usiadłam na wskazanym miejscu, czując na sobie zaciekawione spojrzenia. Pod ich wpływem miałam ochotę uciec lub co najmniej schować się pod stół. Utrzymałam jednak prostą pozycję, unikając kontaktu wzrokowego. Czułam się jak intruz. Nie pasowałam do tej społeczności. Byłam tylko człowiekiem.

— Mieliśmy nadzieję przeprowadzić tę rozmowę z całą twoją grupą — powiedział starzec. — Nie wiemy jednak, kiedy dotrą pozostali, a pewne rzeczy są zbyt istotne, by czekać z ich przekazaniem nowo przybyłej osobie. — Kiwnęłam głową, spoglądając na elfa.

Mężczyzna spojrzał na leżący przed nim pergamin, marszcząc brwi w skupieniu. Zaskoczyło mnie to, że wokoło panowała kompletna cisza, nikt nie ważył się poruszyć, czy choćby kaszlnąć. Miałam wrażenie, że oddycham zbyt głośno, naruszając ten spokój. Elfy siedziały wyprostowane, wpatrując się w mojego rozmówcę. Byli usadowieni tak, że co drugie miejsce przynależało się kobiecie. Dzięki takiemu rozstawieniu odebrałam ich społeczność jako równouprawnioną, zdanie każdej osoby, bez względu na płeć, było tak samo ważne.

— Jestem Zorb — chrząknął starzec, przeczesując swoje gęste, białe włosy. — Jestem przewodniczącym Rady, jak również głównym przedstawicielem grupy Myślicieli. Domyślam się, że twój przewodnik mniej więcej przedstawił ci podział naszego społeczeństwa, więc nie będę już do tego wracał. — Niewielki uśmiech rozjaśnił jego twarz, sprawiając, że wyglądał młodziej niż w rzeczywistości. — Jak zdążyłaś zauważyć, w Radzie zasiadają osoby, które są przedstawicielami swoich rodzin — kiwnęłam głową, czując chwilowo rozpierającą mnie dumę, że nie myliłam się w swoim osądzie. — Kto kim jest i jaka jest jego funkcja, nie będzie dla ciebie istotne, jednak zapamiętaj te twarze, gdybyś czegoś potrzebowała, śmiało możesz prosić ich o pomoc.

Ponownie kiwnęłam głową, przelatując wzrokiem po zgromadzeniu. Czułam, że nie znalazłabym w sobie na tyle odwagi, by prosić o pomoc obcą osobę. Wiedziałam jednak, że bez wątpienia należy im się szacunek, jako osobą wybranym i zaakceptowanym przez lud. Dłużej zatrzymałam spojrzenie na przedstawicielu Wojowników, którego poznałam po czerwonym odcieniu tatuaży. Rękawy koszuli podwinięte miał do łokci, przez co mogłam dostrzec zarysy rysunków na umięśnionych przedramionach, które zdobiły uwypuklenia żył. Ubranie podkreślało również uwypukloną klatkę piersiową i szerokie ramiona. Jednak, kiedy zobaczyłam jego twarz, moim ciałem wstrząsnął dreszcz spowodowany strachem. Od czoła, poprzez oko, do samego podbródka przechodziła gruba, obrzydliwa szrama. Oczodół w tym miejscu był pusty, dostrzegłam czarną dziurę zamiast spojówki. Zagryzłam policzek, próbując nie wydobyć z siebie żadnego dźwięku. Wojownik wyczuł moje spojrzenie, bo jego zdrowe oko przekręciło się, wpatrując prosto w moją twarz, a jego usta wygięły się w krzywym, nieszczerym uśmiechu. Wielką dłonią odgarnął czarny kosmyk włosów, który wypadł z kucyka, zebranego na czubku jego głowy. Odwróciłam wzrok i starałam się uspokoić oddech.

— Zacznijmy od pierwszej i najważniejszej rzeczy. — Zorb zdawał się nie zauważyć mojej gwałtownej reakcji. — Jest nią przysięga. Każda nowo przybyła osoba musi złożyć przysięgę, że nigdy nie zdradzi położenia miasta. Nie możemy ci jednak zaufać, jako że nie jesteś jego mieszkańcem, ani nie jesteś w żaden sposób z nami powiązana, dlatego też zostanie ci wypalony magiczny znak. Jeśli nas zdradzisz, to po prostu umrzesz.

— Słucham? — wyjąkałam.

Wzięłam głęboki oddech. Nikt nie ostrzegł mnie o takich zasadach przebywania w Koronnym Mieście. Odebrałam to, jako naruszenie mojej prywatności i wolnej woli. Czy to oznaczało, że umrę nawet nieświadomie, wspominając o czymś związanym z tym miejscem? Miałam nadzieję, że starzec coś jeszcze powie, lecz ten tylko podniósł dłoń, a wtedy kilku członków Rady podniosło się, szybkim krokiem zmierzając w moim kierunku. Wojownik stanął za mną, kładąc mi dłonie na ramionach. Ten dotyk wydał mi się zbyt intymny, zbyt władczy i ograniczający. Przełknęłam ślinę, starając się uspokoić plątaninę myśli. Co oni chcą zrobić?

Inny mężczyzna położył obok mojej dłoni coś, co wyglądało jak ogromne pióro o koniuszku w kształcie małego nożyka.  

— Co… Cco wy chcecie zzrobić? — sapnęłam, nie mogąc powstrzymać drżenia ciała.

Zorb położył swoją dłoń na mojej, obdarzając mnie smutnym uśmiechem.

— To czeka każdego dziecko. Nie będzie bardzo boleć — zapewnił. — Chodzi o to, że nie chcemy zostać zdradzeni, a wy — ludzie, jesteście bardzo podatni na magie i jej skutki. Nie możemy pozwolić sobie na żadne niedopatrzenie.

Słuchając go, dostrzegłam niesamowite podobieństwo w tym co mówi, do tego, co mówił władca Nocnych Elfów. Nie potrafiłam opanować strachu. Starałam się wyrwać z uścisku, jednak dłonie Wojownika zacisnęły się nagle na moich przegubach, uniemożliwiając jakikolwiek ruch. Moja klatka piersiowa unosiła się przy spazmatycznych oddechach. Myśli dryfowały pomiędzy poczuciem zdrady a niewielkim zrozumieniem. Dlaczego nie dano mi wyboru? Wiedziałam, że jeżeli dojdzie do wypalenia znaku, już nigdy nie będę mogła swobodnie rozmawiać, bo wspomnienie o Oczach Drzew może być wyrokiem śmierci. Bałam się tego. Być może podchodziłam zbyt histerycznie, może to wcale nie miało być tak straszne i ograniczające. Jednak wiedziałam, że wystarczyłoby jedno słowo, a moje życie skończy się szybciej, niż się zaczęło.

Dłonie zaczęły mi drętwieć, bo pod wpływem nacisku elfa o czerwonych tatuażach, krew miała zaburzony przepływ. Zorb chwycił pióro. Poprzez pojawiające się w moich oczach łzy dostrzegłam, jak mężczyzna unosi je do góry, a jego usta poruszają się, wydobywając z siebie niezrozumiałe szepty. Po chwili pochylił się nad moją prawą ręką. Wojownik odwrócił moje ramię, by odsłonić wewnętrzną część mojej dłoni. Zacisnęłam oczy, a słone krople spłynęły po moich policzkach. Nie będzie boleć — wmawiałam sobie, choć na myśl o zaostrzonym przedmiocie ciarki przechodziły po moim karku.

Najpierw poczułam ukłucie, coś, jak wbijanie igły w ramie podczas szczepienia. Serce biło mi jak szalone, miałam wrażenie, że słyszą je wszyscy dookoła. Do czasu, kiedy mój krzyk zagłuszył wszystko inne. Gdybym miała zobrazować wypełniający mnie ból, porównałabym go do odrywania kończyny od reszty ciała. Dłoń paliła mnie żywym ogniem. Wydawało mi się, że skóra pod kciukiem naciąga się, to zmniejsza swą powierzchnię, powodując męczeńskie skurcze. Z każdą kolejną chwilą ból narastał, gardło piekło od wrzasku, którego nie mogłam powstrzymać. Sekundy trwały niczym godziny, łzy lały się strumieniami, a głowy nie wypełniało nic poza szumem i echem moich wrzasków.

Niech to się skończy. Niech przestanie boleć.

On jednak narastał. Wypełniał mnie całą. Oblał mnie niczym ogromna fala. Straciłam władzę nad swoim ciałem. Moje oczy otworzyły się bez mojej zgody. Wpatrywałam się w dziwny symbol pod kciukiem. Nie potrafiłam zidentyfikować jego kształtu. Pióro powoli wychodziło z mojej dłoni. Gdy tylko znalazło się poza ciałem, wstrząsnął mną dreszcz. Jego siła poruszyła coś w mojej głowie, coś w niej pękło, niczym szklaka strącona z krawędzi stołu. Rozczepiło się na miliony kawałków. Obraz zniknął sprzed moich powiek, a zamiast myśli pojawiła się nieprzenikniona ciemność.

Co się stało? Gdzie się znalazłam? Wpatrywałam się w drewniany sufit, nie mogąc wykonać żadnego ruchu, poza mrugnięciem czy wzięciem płytkiego oddechu. Moje ciało było bezwładne, czułam tylko pulsowanie w prawej dłoni, przenikające aż do łokcia. Moją głowę wypełniał ból. Nie potrafiłam odnaleźć jego źródła, czy pochodził ze skroni, czy potylicy. Nic, totalna pustka. Musiałam zemdleć.

Gdy skupiłam myśli na tym, co mówił Zorb, zaczęłam mieć wątpliwości co do dobrych intencji Oczu Drzew. Owszem, byli po naszej stronie, jednak w jakim stopniu? Starałam się ich zrozumieć. Nie wiedziałam zbyt dużo o ludziach, jako istotach podatnych na magie. Nie wiedziałam, jak się to objawia czy czym może grozić. Pamiętałam jedynie przypadek Wiadrów. W końcu tylko człowiek jest w stanie nim być. Przynajmniej tak mi mówiono. Czy są inne sposoby, by wykorzystać człowieka? Wydawało mi się, że wszystkie rasy odbierają nas, ludzi, jako coś pomiędzy istotami rozumnymi a zwierzętami. Uznałam to za upokarzające i bezpodstawne. Miałam się za raczej inteligentną osobę, do tego mającą wolną wolę, co za tym idzie, umiejąca podejmować indywidualne, świadome decyzje. Elfy odbierały mi ten przywilej. Samo ograniczanie mnie i narażanie na śmierć, gdybym tylko wspomniała o ich mieście, sprawiało, że czułam się jako ich więzień. Rozumiałam, że bali się zdrady, tego, że komuś może się wymsknąć położenie ich stolicy, ale to nie dawało im prawa decydować za mnie.

Westchnęłam, starając się oczyścić umysł. Nie mogłam już nic zrobić. Pozostało mi zaakceptować wszystko takim, jakim jest, a raczej — jakim się stało. W razie czego będę mogła popełnić samobójstwo, wypowiadając zaledwie jedno słowo. Może kiedyś mi się to przyda.

— Podjęcie tej decyzji byłoby o wiele trudniejsze, niż sądzisz — usłyszałam.

Chciałam odwrócić głowę w stronę, z której dobiegał głos, jednak paraliż ciała uniemożliwiał mi jakikolwiek ruch. Kątem oka dostrzegłam zbliżającą się do mnie kobietę w kwiecie wieku. Stanęła nad moim łóżkiem, jednak zachowując odpowiedni dystans, nie naruszając intymnej strefy. Miała czarne niczym smoła włosy, ciągnące się aż do pasa, a kilka spośród pasemek zaplecione było w warkoczyki. Duże oczy koloru morza wpatrywały się we mnie ciepło, a płytkie zmarszczki jedynie dodawały jej urody. Była niesamowicie piękna.

Otworzyłam usta, chcąc coś powiedzieć, jednak poza jęknięciem nie wydobył się z nich żaden dźwięk.

— Spokojnie, niedługo ozdrowiejesz — zapewniła mnie, wyginając swoje pełne usta w uśmiechu. — Nie musisz nic mówić, potrafię wyłapywać myśli. — W moich oczach musiał się odmalować ogromny szok, bo kobieta zaśmiała się i kontynuowała: — Nie czytam w myślach, jedynie mogę odgadnąć pojedyncze słowa, kiedy się skupię. Jestem Zoey i należę do ludu zwanego Mureen, o którym już wiesz, bo spotkałaś jedną z nas.

Rose — pomyślałam.

— Jak ona, mam dar zapamiętywania przeszłości, jak również wizje przyszłości. Wiem dużo o ludziach i elfach, i o wszystkim innym. I również jak u niej, mój wygląd nie oddaje mojego prawdziwego wieku. — W jej oczach pojawiły się rozbawione iskierki. W tamtym momencie uznałabym, że ma nie więcej niż dwadzieścia lat. Zaraz jednak jej twarz spoważniała, a wraz z tym przybyło jej wiosen. — Wiem, że masz bardzo wiele pytań, lecz nie mamy zbyt dużo czasu. Twój przyjaciel dotrze tu jeszcze dzisiaj, lecz nie może wejść do miasta.

Dlaczego? — Serce zabiło mi szybciej. Matt żyje! Chciałam to wykrzyczeć. Radość wypełniła całe moje wnętrze.

— Nie mogą mu wypalić znaku. Nie może być ograniczony, bo inaczej będzie się znajdował na granicy śmierci. – Na te słowa zimny pot oblał moje ciało. — Jak tylko będziesz zdolna się poruszyć, znajdź Musa i wyruszajcie. On wie, że ma Ci towarzyszyć, tak samo jego siostra.

Gdzie?

— Oczy Drzew są dobrzy, tego musisz być pewna. Jednak sami wojny nie wygrają. To, co nadciąga, jest gorsze od wszystkiego innego, co było. Nie pytaj, co to — dodała szybko, widząc moje zaniepokojone spojrzenie — widzę tylko skrawki przyszłości, tak niewielkie szczegóły, że jedyne co mogę powiedzieć, to właśnie, że jest złe. Potrzebujemy ludzi i nie tylko. Potrzebujemy czegoś znacznie silniejszego i magicznego. Posłuchaj uważnie, wszystko wiąże się z pewną legendą, która uznawana jest przez wielu, za bajkę.

Znasz opowieść o Alladorze i jego potomku — zauważyła. — Wiesz również o Mai, o demonie i o Feniksie. Teraz musisz się dowiedzieć czegoś jeszcze.

Zanim Feniks umarł, zrodził swoje ostatnie pióro. Zostało ono podzielone na cztery części tak, że każdy z jego skrawków znalazł się w jednym z czterech żywiołów. Przez wiele lat myślano, że magia ognistego ptaka zginęła i nic z niej nie pozostało. Tylko Żywe Kroniki przekazywały sobie informacje o tym, że Feniks obiecał nas nigdy nie opuścić i obietnicy tej dotrzymał. Tajemnicą pozostawało to, co się stało z jego piórem.

Potomek Alladora podbił ziemie elfów, ale jak mu się to udało? Odpowiedź poznaliśmy po bardzo długim czasie. Siła jego armii nie leżała w jej ilości, ale w magii, jaką z nią związał. Mówi się, że była bardzo liczna i tylko dlatego wygrał tę wojnę, jednak prawda leży gdzieś indziej.

Co się stało z piórem Feniksa? Przybrało niesamowitą formę. Związało się z powietrzem, ziemią, wodą i ogniem. Jego moc stworzyła coś tak nieprawdopodobnego i cudownego, że większość osób uważa to za mit. Wśród przestworzy i wiatrów powstał Pegaz, wśród morskich fal galopował Kelpie, wśród ognia i lawy swój dom znalazła Zmora, a wśród zielonych łąk i traw swój początek miał Jednorożec.

To ich odnalazł potomek Alladora i to ich moc wykorzystał. By mieć władzę nad jednym z magicznych koni wystarczy jedynie mieć ich dusze, zaklętą w przepięknych kamieniach. Tak jak ten, który masz na szyi. – Odruchowo chciałam pociągnąć swoją dłoń ku piersi, jednak ta ani drgnęła. – Żyją, by służyć, choć posiadają wolną wolę, kiedy ma się klejnot nie mogą ci odmówić. Jedyną trudnością jest to, że by je przywołać, trzeba odnaleźć wszystkie cztery i znaleźć się w miejscu, w którym wszystko się zaczęło. Potomkowi Alladora potrzebne było do tego pół wieku, ale my nie mamy tyle czasu. Musisz zebrać przyjaciół i odnaleźć kamienie.

— Sze… szemu ja? — wyjąkałam, czując ulgę, że odzyskuję władzę nad ciałem.

— Jesteś Strażniczką — odpowiedziała. — Jedną z ostatnich. Nie tylko twoi rodzice zginęli. Zła magia rozprzestrzenia się szybciej, niż byśmy tego chcieli. Wiardów pojawia się coraz więcej, zaczynają tworzyć stada. Wybijają wszystko. Musicie się pośpieszyć. Twoim obowiązkiem jest strzec swojego świata. Jeżeli nie powstrzymamy Zła tutaj, to przeniesie się również za Granicę.

— Nnie jes stłasziczka. — Kropelka potu spłynęła po moim czole.

— Jesteś. Zawsze nią byłaś. To jest coś, czego się nie wybiera. Twoja matka nią była, więc ty również musisz być.

Moja matka? Ta kobieta znała moją matkę? Zbierałam w sobie siłę, by znów się odezwać, kiedy Zoey zerwała się z krzesła, na którym usiadła podczas rozmowy ze mną.

— Muszę uciekać — szepnęła, nerwowo oglądając się za siebie. — Zacznijcie od ruin starego miasta. Powodzenia – dodała i zniknęła szybciej, niż się pojawiła.

Z trudem obróciłam głowę w kierunku wejścia, dostrzegłam jeszcze ruch białej zasłony i znikającą za nią postać Żywej Kroniki.

Magiczne konie? Pegazy i Jednorożce? Co to za bzdury? Mętlik w mojej głowie zwiększał swoje rozmiary. Miałam wrażenie, że zaraz pęknie. Odrzuciłam myśli o nich, wspominając informacje o moim przyjacielu. Matt żyje i idzie do mnie. Znów poczułam przyjemne ciepło w klatce, które zaraz ustąpiło, kiedy przywołałam obraz mojej matki będącej Strażniczką. To zbyt wiele informacji. Skąd ona znała moją mamę? Czy wie, dlaczego mnie zostawiła? Skąd moi adopcyjni rodzice wiedzieli o moim pochodzeniu?

Co powinnam zrobić? Wolno zacisnęłam palce prawej dłoni. Jeden z opuszków natrafił na małe zgrubienie. Syknęłam z bólu.

Nie wiem, czy to przez ten jeden gwałtowny bodziec, czy po prostu nagle dostałam olśnienia. Wiedziałam już, że wyruszę na poszukiwanie tych koni. Nie ze względu na moją matkę czy elfy, ale dla ludzi. Po to, by udowodnić tym wszystkim istotą mających się za lepsze, że nie jesteśmy gorsi. I po to, by mieć możliwość skopania tyłków tym, którzy zabili Aschley i Jaspera.

Przymknęłam powieki. Jednak najpierw muszę odpocząć. 

*********************************************

Pierwsze co, to bardzo, bardzo, ale to bardzo przepraszam za tygodniowe opóźnienie. Jakoś nie mogłam się zebrać, by poprawić ten rozdział i go wstawić. 

No to trochę się wszystko komplikuje. Magiczny świat staje się jeszcze bardziej magiczny i bajkowy. Ale czy to zmiana na lepsze? No zobaczymy.

Pozdrawiam serdecznie! 

Zabieram się za nadrabianie zaległości. Widzimy się za dwa tygodnie ;) :*