Rozdział I

Samotność — najgorsza rzecz na świecie. Cóż może być straszniejszego niż brak oparcia, osoby, na którą zawsze możesz liczyć, kogoś, kto bez względu na wszystko będzie obok ciebie. Trwasz odizolowany od reszty społeczeństwa, zewsząd otacza cię chłód i ciemność. Zdajesz sobie sprawę, że nie masz szans na nic, zawsze będziesz już sam, jeden, odosobniony. Ból wypełniający twoje serce w tym momencie jest nie do zniesienia. Patrzysz na uśmiechnięte twarze w około, na przytulające się pary, chłopca trzymającego za rękę swoją ukochaną, biegnące przed siebie z beztroską w oczach dzieci, ale oni cię nie widzą. Wydajesz się siedzieć w szklanej kuli, która zlewa cię z otoczeniem. Ty dostrzegasz wszystko, oni nic. To moment, kiedy zastanawiasz się nad sensem swojego istnienia. Istnienia, niemającego prawa bytu. Istnienia tak różnego od innych, że wręcz nieprawdopodobnego.

Wiedziałam, że to ja jestem tą osobą. Samotność była i doskwierała mi całe życie, poczynając od chwili narodzin do teraźniejszości. Siedząc na zimnym parapecie okna, widziałam tyle szczęścia i radości, lecz jeszcze więcej mogłam dostrzec bólu i cierpienia, kryjącego się pod maską obojętności. Ludzie to kłamcy, oszukują samych siebie, przywdziewając sztuczne uśmiechy i wymieniając fałszywe uściski dłoni.

Przez z lekka przyciemnioną szybę obserwowałam upływający czas. Naliczyłam setki samochodów i jeszcze więcej osób. Drzewa pozbawione liści uginały się popychane nagłymi zrywami wiatru. Niebo przysłaniały szare chmury. Jesień powoli pakowała walizki, ustępując miejsca mroźniejszej, lecz jednocześnie pięknej zimie. W powietrzu można było wyczuć jej zapach, mieszający się z wonią spalin i dymu.

Zamknęłam oczy, skupiając się na ostatnich wydarzeniach w moim życiu.

Siedziałam skupiona na lekcji historii, co moment schylałam się nad kartką w zeszycie, notując istotne informacje. Był to dzień jak każdy inny — samotny, cichy, wypełniony zajęciami i krótkimi przerwami pomiędzy nimi. Jakie było moje zdziwienie, kiedy do pomalowanej na monotonny biały kolor sali weszła jedna z podwładnych dyrektorki szkoły, wskazując na mnie. Czułam, jak z mojej twarzy odpływa cała krew, a ręce drżą ze strachu, ale jednocześnie z ekscytacji.

Podążyłam ciemnymi korytarzami za kobietą, kiedy w końcu dotarłyśmy przed drzwi pani dyrektor. Zostałam obdarowana zachęcającym uśmiechem, którego z nerwów zapomniałam odwzajemnić. Zapukałam delikatnie i nie czekając na pozwolenie, wkroczyłam do pokoju.

Pomieszczenie to nie było zwykłym gabinetem. Białe ściany ozdabiały liczne obrazy, ale żadne zdjęcia. Pod jedną z nich stał rządek szaf i półek. Całą podłogę przykrywała podobna do dywanu, beżowa wykładzina, nadając całości odrobiny ciepła. Centralnie na środku stał mahoniowy stolik do kawy, otoczony dwoma skóropodobnymi sofami. Pokój był przytulniejszy niż jakiekolwiek inne miejsce w tym budynku.

Na jednym z miejsc, zaraz naprzeciwko wejścia siedziała starsza kobieta z dość widoczną nadwagą. Siwe loczki okalały jej pulchną twarz, nadając jej babcinego wyglądu. Zza grubych okularów spojrzały na mnie jej czarne oczy, dodatkowo podkreślone równie ciemną kredką. Wydęła usta, pomalowane czerwoną szminką, w chwilowym zamyśleniu, żeby zaraz otworzyć je i rozpocząć przemówienie.  

— Pragnę państwu przedstawić jedną z dziewczynek z tego ośrodka. To jest właśnie Viene Touners…

Z drugiej sofy, tej odwróconej do mnie tyłem, podniosło się dwoje ludzi. Mężczyzna był wysoki, szczupły, jednak muskularny, delikatny zarys mięśni przebijał się przez niebieską koszulę. Czarne włosy tworzyły uroczy nieład na jego głowie. Oczy koloru nieba miały w sobie coś ciepłego, były skierowane w moim kierunku, mierząc mnie z góry do dołu i odwrotnie. Musiałam stwierdzić, że to przystojny pan. Towarzyszyła mu równie piękna kobieta. Fryzurę miała starannie ułożoną, blond pasma lekko opadały na jej wąskie ramiona. Bursztynowe oczy pełne były radości. Uśmiechała się szeroko, pokazując rządek białych, równych zębów. Delikatny makijaż jedynie podkreślał jej naturalność i łagodność. Granatowa sukienka idealnie dopasowała się do jej figury. Byli młodzi, mogli mieć najwyżej trzydzieści lat.

—… mieszka tutaj od urodzenia, porzucona przez matkę - kontynuowała dyrektorka, spoglądając w plik papierów na stoliku. — Ma siedemnaście lat, tak złotko? Nie choruje zbyt często, powiedziałabym wręcz, że jest okazem zdrowia. Uczy się przeciętnie, ale nie ma z nią problemów. To by było na tyle z najważniejszych informacji.  A to państwo Rogens — przedstawiła, popatrzywszy na mnie znad ciemnych oprawek.

Rozciągnęłam usta w nieśmiały  uśmiechu, dukając ciche powitanie. Starsza kobieta zostawiła nas samych, dając szanse na wstępne poznanie siebie. Już po kilku minutach wiedziałam, że mężczyzna ma na imię Jasper i posiada własną firmę kosmetyczną, a jego żona — Aschley jest projektantką ogrodów. Nie mogli mieć dzieci, z tego powodu postanowili spróbować znaleźć nowego członka rodziny w moim sierocińcu. Mieszkali w dużym domu z jeszcze większym ogrodem. Nasza rozmowa nie trwała długo, jednak wystarczająco, żebym zdążyła polubić tą parę.

W ciągu kilku kolejnych tygodni zdążyliśmy spędzić ze sobą trochę czasu, byłam wręcz pewna, że oni lubią mnie równie bardzo, jak ja ich. Miałam cichą nadzieję, że będę mogła zamieszkać razem z nimi i stworzyć wspaniałą rodzinę. Zawsze zastanawiałam się, jak to jest mieć kogoś takiego jak mama, czy tata. Moją pamięć wypełniały tylko wspomnienia o wieczorach w gronie dziewczyn w podobnym wieku do mojego. Nie traktowałam ich jak przyjaciółek, nie zdobywałam się na głębsze rozmowy z nimi. Byłam tu samotna. Nigdy nie miałam bratniej duszy, kogoś, kto odkryłby moje zagmatwane wnętrze. Nie miałam również kontaktu z chłopcami. Organizowano nam wycieczki integracyjne łączone z innymi ośrodkami, jednak odbywały się one bardzo rzadko, co więcej — pod ścisłym nadzorem opiekunów, którzy wydawali się mieć oczy dookoła głowy.

Większość czasu spędzałam w małej biblioteczce, wypełnionej starymi księgami czy nudnymi lekturami. Mogłabym ją nazwać moim drugim pokojem, takim, który należał głównie do mnie. Na moje liczne prośby przybywały nowe książki, które pochłaniałam jedna po drugiej, nie potrafiłam jednak zaspokoić mojego literackiego głodu.

Podniosłam powieki, wracając do teraźniejszości. 

To już dziś. Właśnie tego dnia miałam odejść z sierocińca na zawsze. Czułam, jak moje ręce drżą. Ostatni raz patrzyłam na przestrzeń za oknem. Miałam nadzieje już nigdy nie ujrzeć drzew i murów otaczających ośrodek, tych samych, w które wpatrywałam się przez kilkanaście lat. Podążyłam wzrokiem po małym pokoju z białymi ścianami — takimi samymi, jakie można było znaleźć w każdym innym pomieszczeniu. Wypełniały go tylko: stara, spróchniała szafa i trzy łóżka o żelaznej ramie i śnieżnych pościelach. Na jednym z nich leżała moja torba podróżna, w której umieściłam cały mój dobytek. Nie było tego wiele, zaledwie kilka ubrań, rzeczy do codziennej pielęgnacji i jedyna pamiątka po mojej mamie — ręcznie wyszywana biała chusta przedstawiająca cztery różne konie.

Nie wiedziałam nic o mojej matce. Jedyne co mi powiedziano, to, że była piękna. Miała oczy mojego koloru — ciemnoniebieskie z jaśniejszymi promyczkami. Zostałam oddana obwinięta w chustę, zaledwie sześciomiesięczna. Nie jeden raz siedziałam w oknie zastanawiając się, dlaczego ona mnie zostawiła, taką małą, bezbronną. Jakim trzeba być okrutnym człowiekiem, żeby pozbyć się własnego dziecka. Miałam to mojej matce za złe. Wymyślałam miliony scenariuszy, co powiedziałabym jej, gdybym miała okazje ją spotkać. Czy wytknęłabym wszystkie moje żale i smutki? Czy może wolałabym wiedzieć, czym się kierowała? Była pewna rzecz, co do której miałam pewność — ja nigdy nie zrobiłabym tego mojemu dziecku.

Z wolna podniosłam się z parapetu. Ruszyłam przez pokój, zabrałam moją torbę i skierowałam się do drzwi. Rzuciłam ostatnie spojrzenie mojej sypialni. Nie czułam żalu, smutku, wiedziałam, że nie będę tęsknić za tym miejscem. Nie było tu nic, co mogłoby mnie tu zatrzymać. Wyszłam, zatrzaskując za sobą już ostatni raz te stare, skrzypiące wrota. Szłam przez korytarz, schody, mijałam kolejne obrazy, białe ściany. Dotarłam do holu budynku. Oni już na mnie czekali, uśmiechnięci, wydawali się szczęśliwi. Pani dyrektor przekazywała małżeństwu ostatnie wskazówki. Jasper wziął ode mnie walizkę, Aschley jeszcze raz zapewniła starszą kobietę o tym, że na pewno będę szczęśliwa i zajmą się mną odpowiednio. Rzuciłam ostatnie „do widzenia” i opuściłam mój dom.

Czułam się przytłoczona, wszystko działo się jak przez mgłę. Zdałam sobie sprawę, że tak naprawdę z nikim się nie pożegnałam, nie było tu nikogo, z kim chciałabym wymienić ostatni uścisk czy słowa. Nie było też nikogo, komu mogłabym wysłać list lub nawet nudną pocztówkę. Dopiero w tym momencie uświadomiłam sobie, jak bardzo byłam samotna. Oglądnęłam się ostatni raz, mierząc wzrokiem okazałą budowlę sierocińca. Niemo pożegnałam się z otaczającymi go drzewami i szarymi murami. Nie czułam smutku, bólu, wypełniała mnie tylko pustka, dziwna, niedająca się wyjaśnić melancholia. Bałam się nowego życia, które miało teraz nastąpić. Mimo że lubiłam państwo Rogens, to nie byłam pewna, czego tak naprawdę mogę się spodziewać.

Czarny Cadillac ruszył z miejsca, oddalając mnie od przeszłości. Wzięłam głęboki oddech, próbując uspokoić myśli. Czułam, jak serce bije mi z nerwów. Żegnaj stare życie, witaj niewiadoma przyszłości.

************************************************************************

Witam wszystkich. Zapraszam serdecznie do czytania, komentowania, krytyka również mile widziana. Jestem nowa w blogosferze, chciałam się podzielić moją twórczością. Mam nadzieję, że Was nie rozczaruje, a zaciekawię i mile spędzicie tutaj czas. Do kolejnego ;)