Rozdział II

Dom, a może raczej willa państwa Rogens, zrobił na mnie niemałe wrażenie. W najgłębszych marzeniach nie wyobrażałam sobie tak zjawiskowej budowli, tak samo, jak nigdy nie widziałam takiego pięknego ogrodu. Całość otoczona była wysokim murem z szarego kamienia. Prosto do budynku prowadziła brukowana ścieżka. Przed domem rosło kilka okazałych drzew, jak również dostrzec można było rozległe skalniaki, tak zbudowane, że zdawały się zrodzone przez samą naturę. Na tyłach ogrodu widziałam o wiele więcej roślin, tworzyły ogromny las, który ciągnął się poza posesje, nie mając końca.

Budynek, zbudowany z jasnobrązowych cegieł, jaśniejszych wokół licznych okien, był dwupiętrowy. Jego część była przysłonięta dzikim bluszczem, teraz mieniącym się jesiennymi kolorami. Wyglądem przypominał mały zamek, z dwoma wieżami, jednak niewystającymi ponad resztę konstrukcji. Jasper zdążył mnie uprzedzić, że dom jest w trakcie remontu, do dyspozycji jest tylko jedno piętro. Wspomniał również o ilości sypialni i łazienek, z dumą opowiedział o wielkiej sali balowej, którą miał nadzieję wykończyć przed nadejściem wiosny. Mimo tego, że budowla była wiekowa, to miała i dobrze rozwiniętą hydraulikę, jak i elektrykę. Awarie prądu niestety następowały bardzo często, prawdopodobnie z powodu oddalenia od miasta.

Stałam tam z otwartymi ustami i szokiem w oczach. Oczywiście wspomniano mi, że państwo Rogens są bogaci, lecz nie spodziewałam się tak wielkiej tego oznaki. Aschley uprzedziła mnie o gościach, jakich teraz przyjmują — trzech robotnikach odpowiedzialnych za postęp remontu oraz o ich psie — Demonie. Mimo ich fortuny moi nowi rodzice nie wydawali się tym majątkiem chwalić, wręcz przeciwnie, chętnie się nim dzielili i nie wyglądali, jakby dopiero wyszli od kosmetyczki, czy fryzjera.

Ruszyłam sztywnym krokiem za nimi. Nie mogłam oderwać wzroku od tej potęgi. W jednym momencie, ja — sierota, mająca do dyspozycji kilka zniszczonych ubrań i niewiele rzeczy własnego użytku, stałam się prawdopodobnie jednym z najbogatszych ludzi w kraju. Czułam się nieswojo, skołowana tym faktem. Moje życie zdawało się odwrócić o sto osiemdziesiąt stopni. Między drzewami dostrzegłam pałaszującą orzecha wiewiórkę, dochodził do mnie również głośny śpiew ptaków. Pora roku nie sprzyjała ogrodowi, który chociaż zadbany — mienił się zielenią i ostatnimi przebłyskami złota i czerwieni. Wiosną musiało tu być tutaj pięknie.

Minęłam drzwi z jasnego drewna i znalazłam się od razu w obszernym korytarzu. Ściany wyłożone były boazerią, podłoga — czarnymi płytkami. Nie zdążyłam nawet zdjąć butów, kiedy dopadł mnie ogromny, czarny stwór. Jego wielkie łapy opadły na moje ramiona, powodując chwilową utratę równowagi. Zimny nos błądził po mojej twarzy, a zaraz jego tropem wędrował mokry język.

— Demon, siad! — usłyszałam krzyk Jaspera.

Bestia w jednej chwili odsunęła się ode mnie. Był to dog niemiecki, największy pies jakiego, w życiu widziałam. Czarny, cienki ogon latał po podłodze to w jedną, to w drugą stronę, a bystre, jasne oczy wpatrywały się we mnie z uwielbieniem.

— Wybacz za niego — zaczął mężczyzna — jest bardzo emocjonalnym zwierzakiem — zaśmiał się, poklepując bestie po łbie.

Podążyłam za jego przykładem i również pogłaskałam psa. Odwdzięczył się, liżąc moją dłoń. Nie miewałam kontaktów z żadnymi zwierzętami. Jedynym bliskim mi stworzeniem był chomik Arnold — maskotka klasy biologicznej, niestety skończył swój krótki żywot, kiedy jedna z uczennic nakarmiła go chipsami.  

— Jasper od razu pokaże ci pokój, który wybraliśmy jako twój — uśmiechnęła się Aschley. — Ja zajmę się jakimś posiłkiem, nie wątpię, że jesteś głodna.

Kiwnęłam niepewnie głową i podążyłam za mężczyzną. Wskazał mi jedne z kilkunastu drzwi w korytarzu. Uśmiechnęłam się niepewnie i nacisnęłam klamkę. Moja sypialnia była niesamowita. Ściany miały jasnoniebieską barwę, podłogę przykrywał puszysty, biały dywan. W jednym z kątów stało małżeńskie łóżko o niebiańskim kolorze. Znalazła się też tutaj szafa, biurko i komoda z ciemnego drewna. W pokoju znajdowały się jeszcze jedne drzwi, które prowadziły do mojej osobistej, niewielkiej łazienki, pokrytej białymi płytkami.

— Jeżeli będziesz chciała coś wymienić, dokupić czy wyrzucić, to mów od razu, chcemy, żeby to był twój własny kąt, idealnie taki, jaki chciałabyś, żeby był — powiedział Jasper.

Podszedł do szafy i wyciągnął z niej duży pakunek. Położył go na biurku i spojrzał na mnie z uśmiechem.

— To tak na dobry początek — rzekł i wyszedł.

Z wahaniem rozerwałam czerwony papier. Nie przywykłam do dostawania prezentów. Nigdy mi na tym nie zależało. Bycie obdarowywaną kojarzyło mi się ze zbędnym wydawaniem na mnie pieniędzy, za które można było kupić coś potrzebnego, niezbędnego. Jednak poczułam w środku przyjemne ukłucie. Pełna ciepłych uczuć spojrzałam na podarunek. Kilka pachnących nowością książek leżało w równym rzędzie. Widok zaparł mi dech w piersiach. Z czcią dotykałam gładkich grzbietów i stron. Miałam ochotę od razu przeczytać je wszystkie, jednak szybko się opanowałam, pamiętając o zbliżającej się kolacji.

Po szybkim prysznicu i zmienieniu ubrań ruszyłam labiryntem korytarzy. Czułam się strasznie mała w tym domu, większym niż cokolwiek co zdarzyło mi się zwiedzić. Każdy mój krok odbijał się echem od ścian, tak głośno, że mogłoby to obudzić zmarłego. Gdyby nie nagła salwa śmiechu dochodząca zza drzwi nieopodal długo musiałabym jeszcze błądzić. Już miałam wejść, kiedy ktoś z drugiej strony pchnął wrota. Cofnęłam się, gwałtownie tracąc równowagę i lądując na ziemi.

— O kurcze, wybacz — usłyszałam męski głos.

Spojrzałam w górę, napotykając parę zielonych oczu. Młodzieniec o blond włosach obdarzył mnie słodkim uśmiechem i podał mi rękę.

— Nic się nie stało — odparłam szeptem, korzystając z pomocy mężczyzny.

— Jestem Matthew.

— Vie — powiedziałam, nie mogąc oderwać wzroku od tych niesamowitych oczu. Zdawały się zieleńsze niż trawa wiosną i jeszcze ten bandziorski błysk, tak uwodzicielski.

    Nie bywałam zakochana, raczej uważałam, że uczucie zwane „miłością” nie istnieje. W innym wypadku ból czy cierpienie byłyby niespotykane. Ludzie poznają kogoś, myślą, że to druga połowa ich serca, biorą ślub, potem rozwód, kiedy okazuje się, iż to jednak nie to. Czymże może być miłość, jak nie kopalnią kolców, które wbijają się w ciebie przy każdym kolejnym kroku? Czym, jak nie powodem łez, żalu i zwątpieniem w ludzką uczciwość?

Matt przytrzymał drzwi, wpuszczając mnie do dużego pomieszczenia. Było to połączenie kuchni z jadalnią. Ciemne blaty oddzielały jedną część od drugiej. Duży stół stał obok kominka, w którym tańczył w tym momencie ogień, a wokoło niego kilka krzeseł. Jasne kolory ścian i podłogi dodawały ciepła temu miejscu. Aschley miotała się koło kuchenki, co moment dorzucając do garnków przypraw czy warzyw, zaraz obok niej, oparty o jeden z blatów, przebywał Jasper będący w trakcie jakiejś przemowy. Dwóch mężczyzn siedziało przy stole, pokładając się ze śmiechu. Zapach cynamonu i kardamonu wypełnił moje nozdrza.

— O proszę — zawołał Jasper. — Chłopcy, chciałbym wam przedstawić Viene, nowego członka rodziny.

Jeden z mężczyzn podniósł się i pocałował moją dłoń.

— Witaj, madame. Jestem Brian — przedstawił się. — A tamten pajac to Pierre — wskazał dłonią kolegę, który mi pomachał.

Brian był wysokim, muskularnym brunetem z niebieskimi oczami. Wydawał się starszy od swoich znajomych. Pierre również miał czarne włosy, trochę niższy, jednak nieustępujący poprzednikowi w atletycznej budowie. Największą zagadką pozostawały dla mnie jego tęczówki, które w zależności od natężenia światła zmieniały barwę z czarnej na miodową. Obaj byli atrakcyjni, młodzi.

Aschley podała mi porcje ryżu z jabłkami, przyprawionego cynamonem i kardamonem, których woń poczułam u drzwi. Pałaszowałam ze smakiem prawdopodobnie najlepszą potrawę, jaką w życiu jadłam. W sierocińcu mogłam tylko pomarzyć o przyprawionych daniach, przyjemnie szczypiących w język. Tak prosta kombinacja smaków, a jednak postawiłabym ją na najwyższej półce. Jasper omawiał z resztą mężczyzn postęp remontu. Ich relacje wydawały się bardziej zażyłe niż jako między pracodawcą a robotnikami, tworzyli zgraną rodzinę.

Złapałam spojrzenie Matta, który od dłuższego momentu nie skupiał się na rozmowie. Wygiął usta w szerokim uśmiechu. Speszona szybko opuściłam wzrok. Prawie od razu usłyszałam kroki i ruch krzesła obok.

— Jak ci się tutaj podoba? — zapytał chłopak, wpatrując się, w moją twarz nabierającą czerwonej barwy.

— Wszystko jest… - zaczęłam nieporadnie — Duże.

Usłyszałam chichot mojego rozmówcy, co spowodowało, że na moje policzki przybyła dodatkowa warstwa czerwieni.

— Myślałem podobnie na początku - powiedział. — Nie martw się, przyzwyczaisz się szybciej niż ci się zdaje — zapewnił. Spojrzałam na niego, posyłając mu nieśmiały uśmiech. — Ten dom wcale nie jest taki wielki, razem z kumplami pomagaliśmy w remoncie większych, ale to nieważne. Ile masz lat?

— Siedemnaście — rzuciłam mu zaskoczone spojrzenie. — Skończę osiemnaście w styczniu — dodałam szybko.

— Ja dwadzieścia — odparł.

Podeszła do nas Aschley i podała mi kubek kakao.

— Do szkoły pójdziesz od przyszłego tygodnia — oznajmiła, uśmiechając się lekko. — Chciałabym, żebyś miała czas się zaaklimatyzować. I proponowałabym pojechać jutro na zakupy, myślę, że przyda ci się kilka nowych rzeczy.

Powiedziawszy to, odeszła zostawiając mnie w osłupieniu. Chwilę później ekipa rozeszła się — mężczyźni opuścili dom, a moi nowi rodzice poszli spać. Znalazłam się w pokoju, stanęłam przed lustrem. Wpatrując się w swoją twarz, nie dostrzegłam żadnej zmiany. Miałam te same niebieskie oczy, czarne włosy sięgające do połowy pleców, tą samą bladą cerę i wieczne sińce pod powiekami. Jednak w środku czułam, że staję się innym człowiekiem, kimś zupełnie nowym. Być może nic nie zmieniło się w moim wyglądzie, lecz biła ode mnie nowa, niedająca się sprecyzować aura.

Różne zdarzenia, przeżycia, czy złe, czy dobre zdają się odmieniać człowieka. Czasem są to zmiany niewidoczne na pierwszy rzut oka, kiedy jednak skupi się wzrok, można je dostrzec w sposobie poruszania się, wypowiadanych słowach czy wysoko podniesionej głowie. Będąc ślepym na wnętrze innych ludzi, zdarza się posądzić kogoś z podbitym okiem, milionem tatuaży o bycie agresywnym, prawda jest jednak taka, że może być najspokojniejszą osobą na świecie. Ciało to tylko jaskinia, w której drzemie potwór, nie dowiemy się, czy jest godny zaufania, czy pełny nienawiści, jeżeli nie pozwolimy zaprowadzić się do jej głębi.