Rozdział V

Obudziło mnie lekkie szturchnięcie. Podniosłam ociężałe powieki, natrafiając na spojrzenie Mimosy. Podjęłam próbę zmiany pozycji z leżącej na siedzącą. Nogę przeszył dotkliwy ból, jak również poczułam nieprzyjemną sztywność pleców. Nigdy nie zdarzyło mi się spać na ziemi, choć jej twardość nie różniła się bardzo od nieugiętych materaców z sierocińca. Zaciskając zęby wyprostowałam się. Świtało. Pierwsze promienie słońca rozpraszały ciemność, budząc las do życia.

— Będziemy musiały się zbierać — powiedziała szybko kobieta.

Spojrzałam na nią, marszcząc brwi. Mimo snu w głowie wciąż miałam mętlik. Odpychałam od siebie automatycznie wspomnienia poprzedniego dnia. Nie chciałam ponownie przeżywać tych wydarzeń, nie chciałam cierpieć. Skupiłam się na bólu nogi, wypierając myśli.

— Gdzie? — syknęłam.

— Poza tą część puszczy, chyba że chcesz się stać obiadem jednego z jej mieszkańców.

Jej bystry wzrok przesuwał się po mojej twarzy. Miałam wrażenie, że wyłapuje każdą moją emocję, uczucie. Starałam się przybrać maskę obojętności, by nie dać się odczytać.

— Miałaś mi wszystko wyjaśnić — zauważyłam złowrogo.

— No dobrze — odparła, spuszczając wzrok. — Jednak najpierw musisz mi powiedzieć, co wiesz. Muszę wiedzieć, kim jesteś, żeby rozeznać się w sytuacji.

Prychnęłam. Nie ufałam jej. Narastała we mnie coraz większa niechęć do tej osoby. Nie miałam w zwyczaju zachowywać się niegrzecznie, lecz sam jej widok budził we mnie agresję, mimo że zawdzięczałam Mimosie życie. W tym momencie uświadomiłam sobie jednak, iż lepiej było umrzeć. Nie miałam dokąd iść, nie miałam nikogo, kto mógłby mi pomóc. W myślach mignęła mi twarz Matta, dopadła mnie nikła nadzieja na odnalezienie go. Problemem było jednak to, że nie chciałam wracać do domu, coś kazało mi trzymać się z dala od tamtego miejsca. Został mi jeden wybór — ona.

— Co mam wiedzieć? — zapytałam. - Żyłam sobie spokojnie, aż tu nagle przyszło to coś i zamordowało moich rodziców! — wypaliłam.

— Jesteś zwykłym człowiekiem? — przypatrywała mi się.

— To chyba oczywiste? - zakpiłam. — Czym miałabym być?

Śmiech kobiety rozniósł się po lesie. Zaskoczona podniosłam na nią wzrok.

— Podoba mi się twój charakterek — zachichotała. — Jednak musisz wiedzieć, że nie tylko ludzie zamieszkują te krainy. Przykładowo — ja nie jestem człowiekiem. Jestem elfem.

Na potwierdzenie swoich słów odgarnęła długie włosy, pokazując szpiczaste końcówki uszów.

— Żartujesz — prychnęłam. — Nie ma czegoś takiego jak elfy. Przyznaj się, że to atrapa.

— Są prawdziwe.

Mimosa podniosła się z ziemi i podeszła do swojego konia. Z juk wyciągnęła zawiniętą w rulonik kartkę. Rzuciła ją w moim kierunku. Z zaciekawieniem rozwinęłam papier. Była to ręcznie malowana mapa. Nie rozpoznawałam żadnego z naniesionych na nią miejsc. Czarnym tuszem spisano nazwy, których znaczenia nie mogłam odgadnąć, napisane innym językiem niż mój.

— To mapa Elfiego Gaju — oznajmiła Mimosa zaglądając mi przez ramię — terenów podlegających do elfów z mojego rodu. Widzę, że nie masz pojęcia, gdzie tak naprawdę żyjesz. Twoja ślepota na otaczający nasz świat wręcz mnie przeraża.

— Że niby ty wiesz więcej? — krzyknęłam, nie kryjąc oburzenia wywołanego jej słowami.

— Zdecydowanie, żyję dłużej niż ty — podniosła dumnie podbródek. — Jednak jeśli masz tu przetrwać, muszę cię uświadomić. Schowaj dumę do kieszeni i słuchaj.

Świat, w którym żyjesz, nie jest taki, jaki myślałaś. Jego granice rozciągają się zdecydowanie dalej, niż pozwala ci pojąć mózg. Wasze mapy są niekompletne, skierowane tylko i wyłącznie ku zwyczajnym ludziom. Mało kto znajduje nasz tereny. Istnieje kilka przejść, które są pilnie strzeżone. Nigdy byś się tutaj nie znalazła, gdyby wiard nie naruszył statyczności granicy. Musiała nim kierować potężna magia. Przygotuj się na to, że mój świat jest zdecydowanie bardziej urozmaicony niż twój, ale to przekonasz się wkrótce. Na razie mam obowiązek zabrać cię przed oblicze Rady.

Zamilkła rzucając mi przeciągłe spojrzenie. Słuchałam jej i nie wiedziałam, o co chodzi. Granice? Elfy? Rada? Jeżeli miałam wcześniej mętlik w głowie, tak teraz powiększył się kilkakrotnie.

— Nie rozumiem — udało mi się wychrypieć.

— Obudź się, dziewczyno! — podniosła głos — To, co się stało, odcina cię od przeszłości! Nie możesz wrócić, nie masz dokąd iść, co ze sobą zrobisz? Chcesz umrzeć z głodu? Chociaż nie, czekaj, po zmroku wróci wiard, na pewno szybko skróci twoje życie.

Po chwili ciszy uświadomiłam sobie, że mam otwarte usta. Szokiem było dla mnie to, jak łatwo mnie odczytała. Skąd mogła to wiedzieć? Poczułam się naga. Oczy nabiegły mi łzami.

— Co to wiard? — zapytałam, próbując się opanować.

— Ktoś, kto kiedyś był człowiekiem. Nazywamy ich sługami cienia. Ich ciało i umysł spętane są pieczęcią, której nie można złamać. Mijasz na ulicy zwykłych ludzi, takich jak ty, mogą się wydawać mili, zabawni, możesz ich pokochać. Jednak wystarczy jedno słowo, jedna myśl, a zmieniają się w potwora. Nagle ze spokojnej istoty rodzi się bestia nieposiadająca uczuć — kobieta spojrzała na mnie smutnym wzrokiem. — Najgorsze w tym wszystkim jest to, że to może się przytrafić każdemu z waszej rasy. Jesteście słabi, podatni na magię. Wystarczy proste zaklęcie, zmuszenie do przysięgi krwi, a wasza dusza zostaje sprzedana w niewole ciemności.

— Nie ma żadnego sposobu, by ich uwolnić?

— Śmierć.

— Ten, który mnie zaatakował… — zaczęłam — Dlaczego nie został walczyć? Tylko uciekł?

— To z natury strachliwe stworzenia — powiedziała kobieta. — Silne, bezwzględne, jednak gdy działają w pojedynkę, wystarczy delikatna przewaga liczebna, a uciekają. Dlatego nie wykorzystuje się ich w wojnach ni napadach, jedynie w łatwych misjach, kiedy wiadomo, że mają szansę wygrać.

Słońce wznosiło się coraz wyżej, jego promienie przyjemnie łaskotały moją twarz. Wpatrywałam się w błyszczącą taflę jeziora. Delikatne podmuchy wiatru wywoływały u mnie dreszcze.

Próbowałam przyswoić zdobyte od Mimosy informacje, jednak wydawały mi się zbyt nierealne, jakby zaczerpnięte z bajki. Magiczny świat, o którym mówiła, nie mógł istnieć. To zaprzeczało wszelkiej logice, wiedzy zawartej w podręcznikach, mapach. Czymże jednak mógł być ten stwór jak nie istotą wydartą z horrorów i nieprawdziwych opowieści? Wraz z tą myślą wiele innych przyszło mi do głowy. Najważniejsze dla mnie  w tym momencie było dowiedzieć się, kto stoi za zabójstwem moich rodziców. Nienawiść zawładnęła moim sercem. W wyobraźni widziałam, jak przeszywam bestię nożem. Zacisnęłam zęby, próbując choć trochę ujarzmić chęć mordu.

— Wiesz kim może on być? — zapytałam, siląc się na spokojny ton.

— Nie — odpowiedziała. — Wiem tylko, kto może za tym stać. Tylko jedna osoba włada tak potężną, ciemną mocą. Jak długo żyję ja i moi przodkowie nie słyszałam o sytuacji, gdy magia opuściła tę część świata. Nadchodzą złe czasy. Już nadeszły.

— Dlaczego magia nie może wyjść poza granice?

— Widzisz, jest ona czymś autentycznym tylko dla tego świata. Każda istota tutaj żywi się magią. Wy ludzie nie możecie żyć bez powietrza, wody, jedzenia, słońca. U nas czymś dodatkowym jest właśnie magia, jest naszą energią, czynnikiem pobudzającym bicie serca. Są to jednak znikome ilości. Pewne istoty uczą się z niej korzystać w inny sposób, na przykład wzmacnianie broni, tworzenie pozytywnej aury, albo właśnie by zawładnąć nad innymi. Trudno jest poskromić w ten sposób stworzenia stąd, ale ludzie, którzy z magią nie mają nic wspólnego, są bardzo podatni na jej wpływ.

— Skoro wy nie możecie żyć w naszym świecie, to jak nam się udaje w waszym?

— Nie potrzebujecie magii. Jednak nie możecie wnosić swoich wynalazków tutaj. Nie działa tu elektryczność, żadne telefony, telewizory, samochody. Nasz świat tego nie przyjmuje.

— To dlatego jeździsz konno! - zauważyłam.

— To też powód, ale głównie po prostu to lubię — powiedziała uśmiechając się. — A teraz proponuje ruszyć w stronę miasta. Czeka nas cały dzień drogi, jak masz jeszcze jakieś pytania, to zadasz je w czasie podróży.

Elfka poklepała białego rumaka po szyi, szepcząc do niego łagodnie. Pomogła mi wdrapać się na grzbiet, po czym, tak jak dzień wcześniej, usiadła za mną. Lekkim uderzeniem łydek pogoniła wierzchowca.

Dopiero po rozmowie z Mimosą poczułam ledwo wyczuwalne wibracje dochodzące z każdej strony. Czy to magia? Być może tylko to sobie wyobraziłam. Jej opowieść z każdą kolejną sekundą nabierała autentyczności. Ból i cierpienie stały mi się nagle obce, strach minął. Tylko jedno słowo trwało w mojej głowie. Zemsta.