Rozdział VII

Wyprowadzono mnie na zewnątrz budynku. Wzdrygnęłam się, czując zimny wiatr, delikatnie uderzający o moje ciało. Znajdowaliśmy się na niewielkim placu, wyłożonym brukowaną kostką, otoczonym budynkami z jasnej cegły. Domy były jednopiętrowe, niewielkie, jednak piękne w swojej prostocie. W ścianach umieszczono liczne okna, o złotych ramach. Srebrzyste dachy chyliły się ku ziemi, a z kominów unosił się szary dym. Wszędzie widziałam drzewa o popielatych pniach, pozbawione liści, jak również krzewy. Każdą roślinę idealnie przycięto, zdawało mi się, że nawet trawę strzyżono, po jednym kłosku, nożyczkami. Andoria wydawała się spokojnym, przyjaznym miastem — i tak pomyślałabym w innej sytuacji.

U drzwi już czekał na nas tłum elfów. Wszyscy ubrani byli w ciepłe, drogie ubrania, które okazały się zwierzęcymi skórami. Wydawało mi się to dziwne. Zawsze utożsamiałam sobie te istoty, jako żyjące w zgodzie z przyrodą, tutaj wyraźnie widziałam dowód, że jednak to nie jest prawdą. Ich szczupłe, piękne twarze wyglądały spod głębokich kapturów. Wszyscy górowali nade mną, musiałam delikatnie zadzierać głowę ku górze, by spojrzeć im w oczy. Z każdej strony dochodziły mnie ciche pomruki i szepty. Czułam, jak na moją twarz spływa rumieniec. Oprócz niezliczonej ilości kobiet i mężczyzn dostrzegłam też dzieci. Biegały wesoło, jako jedyne nieświadome powagi sytuacji. Wyglądały jak miniaturki osób dorosłych, również śliczne, lecz o typowo dziecięcych, pyzatych policzkach. Zazdrościłam im w tym momencie tej beztroski, tego, że nie muszą się niczym przejmować, ani niczego bać.

— Spalić ją! — doszło z jednej ze stroną.

— Zabić! Tak jak zabiła nasze dzieci!

— Morderczyni!

Nagle uniosły się głosy, wszystkie istoty skandowały groźby w moim kierunku. Zamarłam zszokowana. Cóż im byłam winna? Czułam ogarniający mnie strach. Spoglądałam w tajemnicze twarze elfów, wykrzywione w nienawiści. Co się stało? Dlaczego na mnie krzyczą? Zapragnęłam uciec stąd jak najdalej, zamknąć się w jednym z opuszczonych pokojów willi i nie wracać. Drżałam z zimna i trwogi. Strażnicy odpychali tych, którzy ochoczo podchodzili w moją stronę, życząc mi bolesnej śmierci. Ktoś przedarł się przez mur żołnierzy i wymierzył mi siarczysty policzek.

— Idziemy! — zawołał jeden z żołnierzy i pociągnął mnie za sobą.

W moich oczach wzbierały łzy. Nigdy nie czułam się tak nienawidzona i jednocześnie taka słaba. Nie miałam nawet możliwości się bronić. Byłam zmuszona zaufać strażnikom, że nie dopuszczą nikogo do mnie, że mnie ochronią. Prowadzono mnie przez tłum, elfy ciskały we mnie resztkami jedzenia i okropnymi słowami. Najgorsze było oskarżanie mnie o morderstwo. Nie zabiłam nikogo. Drżały mi kolana, serce biło jak szalone. Przebyliśmy zaledwie kilka przecznic, dla mnie jednak to trwało wieczność. Starałam się wyłączyć, nie słuchać, jednak rozgoryczony tłum nie dawał o sobie zapomnieć. Włosy miałam pozlepiane od soków i błota, a ubranie nadawało się już tylko do wyrzucenia.

Powoli sceneria zmieniała się. Odległości między domami zwiększyły się, aż w końcu pozostała tylko wąska ścieżka prowadząca prosto do średniej wielkości pałacu. Był biały jak inne budynki, jednak większy od nich. Otaczał go ogromny ogród, pełen roślin, które nawet w tej porze roku wydawały się tętnić życiem. Tłum został z tyłu, odepchnięty przez nowo przybyłych strażników. Pochłaniałam widok pałacu z zachwytem do czasu, aż jeden z ochroniarzy nie popchnął mnie tak, że omal się nie przewróciłam. Posłusznie szłam w kierunku schodów prowadzących prosto do ogromnych wrót z jasnego drewna. Tam również znajdowało się wielu żołnierzy. Wszyscy uzbrojeni stali niczym słupy, gdyby nie to, że mrugali, pomyślałabym, iż są posągami.

Pałac od środka był zdecydowanie bardziej imponujący. Ściany wypełniały starożytne malowidła, wiekowe obrazy, przedstawiające elfy, ludzi i wiele innych niesamowitych istot. Z sufitu zwisały ogromne żyrandole, wypełnione świecami. Idąc dalej przez obszerny korytarz, dostrzegłam niezliczone ilości drzwi, jak również wielu strażników. Czułam, że jestem pod stałą obserwacją, każdy mój krok jest analizowany, w razie próby ucieczki na pewno by mnie złapano.

Wepchnięto mnie do kolejnego pomieszczenia, bardziej nowoczesnego. Podłoga wyłożona była srebrnymi płytkami, po obu stronach sali znajdowały się potężne kolumny, bogato zdobione. Łukowate sklepienie sufitu wypełniono malowidłami. Na podwyższeniu w centrum stał tron z białego kamienia. Na nim zasiadał młody, srebrzysto włosy mężczyzna. Gdzie nie spojrzałam, natrafiałam na wzrok straży.

Mężczyzna — założyłam, że jest to wspomniany wcześniej namiestnik — spojrzał na mnie z góry nienawistnym wzrokiem. Oczy podkreślone miał srebrną kredką, co nadawało mu elegancji. Wyróżniał się spośród pozostałych widzianych przeze mnie elfów bogatym strojem i ruchami pełnymi wyższości. Strażnicy, którzy mnie przyprowadzili, uklęknęli, spuściwszy głowę w dół. Jako jedyna z nowo przybyłych stałam, wpatrując się we władcę. Ktoś pociągnął mnie ku dołowi za koszulkę. Posłusznie ugięłam kolana.

— Wasza wysokość — zaczął jeden z żołnierzy — przyprowadziliśmy przed twe oblicze ową istotę ludzką, zwaną Viene.

— Dziękuję — odparł Toliman, niskim, głębokim głosem. — Powstańcie — nakazał.

Wszyscy podnieśli się, ciągnąc mnie za sobą do góry. Elfi władca również wstał i dumnym krokiem zszedł ku nam. Jego czarne oczy wpatrywały się uporczywie w moje. Jego spojrzenie emanowało niesamowitą siłą i pewnością siebie. Nie byłam w stanie opuścić wzroku, choć wiedziałam, że nie powinnam się w niego wpatrywać.

— Cóż masz nam do powiedzenia, ludzka Viene? — zapytał, podchodząc niebezpiecznie blisko. Ostatnie słowa mocno zaakcentował, jakby starał się mi umniejszyć.

— Chciałabym… się dowiedzieć, za co mnie… aresztowaliście — odpowiedziałam łamiącym się głosem, rumieniąc się z nerwów.

— Och, to bardzo proste — zaśmiał się. — Za morderstwo.

— Nikogo nie zamordowałam — zacisnęłam zęby, tłumiąc wypełniający mnie gniew, spowodowany jego ironicznym odzewem.

— Ależ ty nie wiesz, czy kogoś zabiłaś, czy nie. Taka już natura wiardów. Mordujecie, a sami nie wiecie, czy to robicie.

— Słucham? — podniosłam głos, na co jeden ze strażników kopnął mnie pod kolano. Syknęłam z bólu. — Jak możecie mnie oskarżać o coś, czego sami nie możecie być pewni!? — Drugie kopnięcie, tym razem mocniejsze. Zagryzłam policzek, powstrzymując krzyk. — Tylko ci, co ich zaczarują to wiedzą!

— Jak śmiesz się tak zwracać do władcy! — warknął przyboczny namiestnika. — Panie, pozwól mi ją… — nie skończył, na widok podniesionej do góry ręki Tolimana.

— Nie wiemy, czy jesteś wiardem, ale chcemy zapobiec temu, że mogłabyś nim być — oznajmił spokojnie, tak, jakby moje życie nie było warte więcej niż pająka w jednym z kątów sali. — W każdej chwili może się okazać, że nim jesteś, a nie chcemy, żeby doszło tu do niepotrzebnego rozlewu krwi.

— Ale ja nic nie zrobiłam!

— Zaledwie dwa tygodnie temu, zaraz przed twoim przybyciem, pobliskiej wiosce, należącej do mnie, doszło do masakry…

— Nie jestem tu aż tak długo! — wtrąciłam.

— Słońce — zacisnęłam usta w linie słysząc pieszczotliwe określenie. — Myślisz, że ranka na twojej nodze zagoiła się w jeden dzień? — prychnął rozbawiony. — Magia może i wspaniale działa, ale leczenie za jej pomocą jest długie i męczące. Wracając do mojej opowieści: w pobliskiej wiosce stado wiardów zamordowało wszystkich, od starców, po dzieci. Nie przeżył nikt. Gdyby nie ślady ugryzień i miliona wilczych łap, nigdy nie dowiedzielibyśmy się, co to było…

— Może to były tylko wilki? — przerwałam, za co znów oberwałam kopem.

— Nie, kochana — zaśmiał się. — Wilki nie otwierają drzwi, nie zabijają tylko elfów, zostawiając ich zwierzęta, nie podpalają i nie potrafią obsługiwać się bronią. To tylko i wyłącznie może być twoja plugawa rasa. Nie pozwolę na to, by jakikolwiek człowiek przekroczył granice miasta. Zginiecie wszyscy — zamarłam. Zakręciło mi się w głowie, trudno było mi oddychać.

— Po co mnie leczyliście… skoro i tak mam umrzeć?

Mężczyzna odwrócił się ode mnie tyłem. Wolnym krokiem przemierzał komnatę. Jego włosy lśniły w blasku słońca, które słało swe promienie przez wielkie, zakończone łukami okna.

— Musisz być pełna sił — przerwał ciszę. — Nie zginiesz od razu. Zapłacisz najpierw za swoje winy, czy są, czy nie są twoje. Poniesiesz karę za czyny twego ludu. Pokażemy, że jesteśmy silni, potrafimy się obronić przed najgorszymi bestiami. Wyplewimy najgorsze chwasty tego świata, jakimi jesteście wy.

— Ale… - zaczęłam, jednak nagłe uderzenie w brzuch zamknęło mi usta. Do oczu nabiegły mi łzy. Zaparło mi oddech w piersi. Rozmytym spojrzeniem odnalazłam mojego przeciwnika.  Obiecałam sobie w myślach, że jeżeli kiedyś go spotkam, poderżnę mu gardło.

— Do lochu ją — zabrzmiał rozkaz. — Dajcie jej coś jeść, nie chcemy przecież, by szybko osłabła na jutrzejszej ceremonii.

Żołnierze pochylili głowy przed namiestnikiem.

— Nie możesz… ! — zdążyłam jeszcze krzyknąć, kiedy zamykały się za mną wrota sali.

Czułam się bezsilna. Cały naród ludzki był skazany na wyginięcie. Nie byliśmy winni temu, co się działo. Czy on tego nie rozumiał? Powinno się wybić tych, co używają magii do opętywania ludzkich umysłów i ciał. Widać jednak, Toliman wolał pójść na łatwiznę, zamiast powstrzymać podpalacza, chciał gasić ogień przez niego rozpalony. Prowadzono mnie plątaniną korytarzy i schodów, aż w końcu znaleźliśmy się w lochach. Zapach stamtąd dochodzący był równy temu, dochodzącemu z chlewu — smród odchodów i marnego jedzenia. Mdliło mnie od tego fetoru. Minęliśmy kilka klatek. Widziałam w nich głównie ludzi, w różnym wieku, brudnych i wychudzonych.  Wepchnięto mnie do jeden z celi. Była niewielka, oddzielona od korytarza grubymi kratami, z innych stron otoczona murem. Od ziemi oddzielała tylko warstwa gnijącej już słomy. Do ściany przytwierdzono łańcuchami dwie deski, pokryte cienkimi prześcieradłami.

Usiadłam na prowizorycznym łóżku, chowając twarz w dłoniach. Trzęsłam się, czując dotyk zimna na lekko odzianym ciele. Słyszałam dochodzące zza pleców jęki, gdzieś indziej, inny więzień domagał się jedzenia. To było zbyt wiele wydarzeń jak na mnie. Świat, który znałam, zanikał powoli w mojej pamięci. Plątanina myśli zdawała się już nie do rozwiązania. Zamazywały się znajome twarze, wygładzały kontury budynków. Zapominałam, kim jestem. Nie wiedziałam już, co jest jawą, a co snem, w co wierzyć. Przeklinałam w duchu Mimosę. Zostawiła mnie na pastwę jej pobratymców. Jednak dalej pozostawała jedyną osobą mogącą mi w jakiś sposób pomóc. Chyba że sama za tym stała.

Wstałam rozwścieczona. Przechodziłam się w tą i z powrotem oddychając głęboko. Miałam rację, nie powinnam była ufać elfce, pozwolić się zabrać do jej miasta. Walnęłam pięścią w mur. Poczułam ból rozprzestrzeniający się od czubków palców po łokieć.

— Spokojnie paniusiu — usłyszałam śmiech. — Jeszcze zabijesz kogoś po drugiej stronie ściany, a tego być chyba nie chciała.

Spojrzałam w kierunku celi, znajdującej się równolegle do mojej. Przy ścianie obok krat siedział po turecku mężczyzna. Zaledwie kawałek twarzy wystawał mu zza brody i długich włosów. Wpatrywał się we mnie rozbawiony. Wyglądał jak typowy włóczęga. Zignorowałam jego zaczepkę i wróciłam na deskę.

Jeszcze wcześniej tego dnia, po obudzeniu się, planowałam znaleźć morderców rodziców. Jedyne co mogłam zrobić teraz, to życzyć im, by ktoś inny ich pomścił. Powoli godziłam się ze zbliżającą się szybkimi krokami śmiercią. Czułam wszechobecny strach, towarzyszący każdej komórce mojego ciała, od palców u stóp po końcówki włosów. Nic nie będzie już takie jak dawniej. A przynajmniej ja miałam się o tym nie przekonać. 

**********************************************************************************************

Cześć wszystkim! ;) 

Cieszę się widząc coraz większą aktywność na  moim blogu. To naprawdę miłe i motywujące. ;) 

Chciałam poinformować, że kolejny rozdział pojawi się dopiero za dwa tygodnie, gdyż nie będę miała czasu na opublikowanie go szybciej. 

Pozdrawiam serdecznie ;*