Rozdział VIII

Obudziło mnie nagłe poruszenie w lochach. Z trudem podniosłam się z pryczy. Mój wzrok padł na miskę z jedzeniem, które dostarczono mi poprzedniego dnia. Była to warzywna papka, wyglądała jak błoto i smakowała jak błoto. Skrzywiłam się z obrzydzeniem. Kolejny szmer zmotywował mnie do podejścia w kierunku krat. Jedyne światło rzucały wypalające się pochodnie, znajdujące się na korytarzu. Z racji bardzo wczesnej pory na zewnątrz było ciemno. Za niewielkimi okienkami, również oddzielonymi od celi kratami, nie widziałam nic poza migocącymi gwiazdami.

Sąsiad z naprzeciwka, tak jak ja, wpatrywał się w korytarz. Złapał moje spojrzenie i uśmiechnął się, ukazując rządek zadziwiająco zadbanych zębów. Pokręciłam głową, odwracając głowę w kierunku, z którego dochodziły odgłosy. Wąskim korytarzem szło kilku strażników, prowadzących za ręce kobietę. Nie była w stanie iść sama. Sapnęłam zszokowana. Jak można doprowadzić kogoś do takiego stanu? Odsunęłam się od ogrodzenia, gdy podeszli bliżej. Ze zdziwieniem patrzyłam, jak otwierają moją celę i wrzucają do niej kobietę, po czym odchodzą. Jak upadła, tak leżała, na brzuchu. Jej twarz przysłaniały ciemne, skołtunione włosy. Ubranie zakrywało zaledwie tułów i sięgało do połowy ud. Na nagich rękach i nogach dostrzegłam niezliczoną ilość wręcz czarnych sińców i zadrapań.

Wzięłam głęboki oddech i uklęknęłam w bezpiecznej odległości od kobiety. Delikatnie potrząsnęłam jej ramieniem.

— Halo? Słyszy mnie pani? Co się pani stało?

Wydawała się nie reagować. Dopiero po kilku kolejnych próbach nawiązania kontaktu, podniosła z trudem głowę. Spod rozczochranej czupryny spojrzały na mnie ogromne, czarne oczy. Widziałam w nich przerażenie. Na twarzy również miała sińce. Wyglądała na trzydzieści, maksymalnie trzydzieści pięć lat.

— Co się stało? — powtórzyłam pytanie.

— Wody — wychrypiała.

Podałam jej kubek, którego nie zdążyłam jeszcze opróżnić. Jej spierzchnięte usta pękały przy najmniejszym ruchu. Policzki miała zapadnięte.

— Jestem Viene — przedstawiłam się.

Jej spojrzenie błądziło po moim ciele, aż skupiło się na moich oczach.

— Rosa — szepnęła.

— Co ci się stało?

— Te plugawe elfy… — wycharczała. Widziałam, jak jej drobne dłonie zaciskają się w pięści, a na przedramionach ukazują się niebieskie cienie żył. — Najgorsze spośród istot, najgorsze spośród wszystkiego… - sapała, a przerażenie w jej oczach przybierało coraz groźniejszą formę. Nagłym ruchem złapała mnie za kołnierz i pociągnęła w swoim kierunku tak, że dzieliło mnie od niej maksymalnie pięć centymetrów. — Nie ufaj im! Przenigdy im nie ufaj! Wypatroszą jak kaczkę. Upieką jak udziec wołowy. Oskubią jak kurczaka. Potną jak cebule i nawet nie zapłaczą nad twym ciałem.

Puściła mnie, odpychając jednocześnie. Wydawała się obłąkana. Odsunęłam się od niej, jak najdalej mogłam. Nie dostrzegła tego. Wpatrywała się w ścianę, ale jakby jej nie widziała. Patrzyła poza nią. Zaczęła mamrotać, bez ładu i składu. Obserwowałam ją chwilę. Bałam się, że kobieta jest nieobliczalna. Dlaczego umieścili ją w celi ze mną? Idąc tu, widziałam  kilka wolnych pomieszczeń. Na pewno mieli w tym jakiś cel.

Ruch po drugiej stronie lochów odwrócił moją uwagę od kobiety. Mój sąsiad usiadł na ziemi, zaraz przy kracie i wpatrywał się w moją współlokatorkę. Złapał moje spojrzenie. Wskazał palcem na usta, nakazując milczenie, a później na uchu, sugerując, żebym posłuchała. Idąc za jego radą, skupiłam się na mamrotaniu. Po chwili odkryłam, że bełkot tak naprawdę jest prostymi słowami.

— … Z ognistego ptaka ciałem — usłyszałam.

— Co? — zawołałam zaskoczona, czym wyciągnęłam kobietę z transu. Spojrzała na mnie niewidzącymi oczami. Źrenice zlały się z tęczówkami. — Zacznij od początku, proszę! — zawołałam.

— Posłuchaj dziecko — szepnęła zmienionym głosem, powodującym ciarki na moim ciele. — Historia, którą ci opowiem, jest stara, tak stara, jak ja. Myślisz, jak to, skoro wyglądam tak młodo. Jednak strzeż się dziewczyno, nie wszystko, co widzisz i słyszysz, jest prawdą. Mam tyle lat, co ten świat, tyle, co mur odgradzający nas od twojego domu, tak stara, że pamiętam czasy piękne, jak i te najgorsze. Wiem, kim jesteś, wiem, co przeszłaś — zamilkła, odwróciła głowę znów w kierunku ściany. — Opowiem ci o czasach, gdy elfy królowały w tej krainie, gdy były najsilniejszą i najwspanialszą rasą.

Dzieliły się wszystkim. Rozumiały szum drzew i szept strumienia. Rozmawiały językami zwierząt. Kochały i były kochane. Jednak wszystko ma swój koniec.

Istniał pewien człowiek, który zazdrościł elfom władzy. Zapatrzony w siebie złoczyńca, najgorszy, najobrzydliwszy. Zwał się Allador. Zebrał armię tak wielką, tak dobrze wyćwiczoną i uzbrojoną, że zdołał wybić większość elfickich rodów. Krwawe to były czasy. Czerwone wznosiły się pełnie, przez co Nocne Elfy traciły potomstwo. Serca dzieci, przesiąknięte światłem krwawego księżyca nie były w stanie kochać. Inne rasy ginęły, poniektóre chowały się w cień, chcąc przetrwać ten okres.

Żył w tamtych czasach król — Rigel. Wspaniały był to władca, mądry, silny. Miał córkę, Maję. Nie spotkano nigdy piękniejszej i cudowniejszej. Lśniła niczym słońce, a z ust nie schodził uśmiech, głos miała jak melodia harfy — lekki i przejrzysty.

Dotarł do nich Allador na czele ogromnej armii. Wdarł się do zamku, a gdy ujrzał księżniczkę, zapragnął jej. Dał królowi wybór — albo córka, albo poddani. Cóż miał czynić Rigel, jak nie poświęcić jedno życie w zamian za kilkaset? Wyprosił ostatni dzień, jaki miał z nią spędzić.  Cały dzień spędzili w Komnacie Modłów, gdzie prosili bogów o pomoc. Gdy dobiegał wieczór, im oczom ukazał się płomień. Powoli przybrał kształt ogromnego ptaka w ogniu. Przedstawił się jako Feniks. Obiecał ochronić królestwo i Maję, w zamian za ciało królewny. Miała się stać ona jego nosicielem. Jej zadaniem stałoby się niesienie szczęścia i prawdy po całym świecie. Ciężkie to zadanie, zbyt wiele stworzeń nie lubi proroków. Nie miała jednak ona wyboru. Feniks powiedział królowi, że Maja kiedyś wróci, o ile nie zginie i o ile będzie mu posłuszna do końca.

Stało się, jak rzekł ognisty ptak. Królestwo znikło z mapy, ochraniane ogromną tarczą, zapewniającą niewidzialność. Nikt od tamtego czasu nie był w stanie go odnaleźć. Maja zniknęła również. Błądziła po górach, dolinach, wśród rzek i oceanów. Jej misja dobiegała końca. Gdyby nie jedna chwila zapomnienia, zapewne dotarłaby do domu.

Poznała kogoś. Powiedziałabym nawet, że było to „coś”. Szkaradny stwór, o okropnym wnętrzu. Piękny jak elf, inteligentny i silny, jednak pozbawiony emocji i współczucia. Jego ciało było zdolne przybierać postać czarnej, bezkształtnej chmury. Znane w naszym świecie pod nazwą Demonów. Królewna zakochała się, spędziła z nim wiele dni i nocy. Feniks widząc to, wypalał się, stracił moc kierowania jej losem. Pewnego dnia stwór uciekł, zostawiając Maję z dzieckiem pod sercem. Umarła wydając je na świat. Wraz z nią ostatni oddech wydobył również Feniks.

Dziewczyna sprowadziła tym zagładę dla swego ludu. Bariera znikła. Miasto znów stało się widoczne. Potomek Alladora zebrał armię, jeszcze potężniejszą niż we wcześniejszych czasach. Zrównał królestwo z ziemią, pokonał elfy. Została ich zaledwie garstka. Jednak ich czyste serca spowiła ciemność. Potrafiły troszczyć się tylko o siebie i to zostało im do teraz.  Strasznym stali się ludem. Nienawidzili wszystkich, zwłaszcza ludzi. Zdolni są poświęcić życie miliona istot za życie jednego elfa, tłumacząc się chęcią obrony własnego narodu.

Zamilkła. Słuchałam jej z otwartymi ustami. Historia Rosy brzmiała niczym bajka wydarta z jednej z książek dla dzieci. Gdyby nie to, jak potraktował mnie Toliman, zapewne bym jej nie uwierzyła.

— Kim jesteś? — zapytałam.

— Mureen — rzekła. Jej twarz nagle się postarzała, pomiędzy czarnymi włosami ujawniły się siwe pasma. — Zwana również jako Żywa Kronika. Jestem człowiekiem, uraczonym zaklęciem długowieczności i pamięci.

— Czy ta historia jest prawdziwa?

— Prawdziwa, jak twoje bijące serce — odpowiedziała, nie spuszczając wzroku ze ściany. — Gdyby nie ono, nie żyłabyś, tak jakby nie było nas tutaj, jeśli ta opowieść okazała się tylko bajką. Feniks nie zostawił nas — oznajmiła. — Co tysiąc lat odradza się w ciele osoby, która jest czysta i silna. Obiecał nam to. Obiecał nigdy nie opuścić. Mój czas dobiega końca, tak jak życie każdego człowieka, i moje jest skazane na zakończenie. Nie martw się przyszłością, dziecko. Cokolwiek się wydarzy, tak po prostu miało być.

Siedziałyśmy w ciszy. Pierwsze promienie słońca przemieszczały się po pomieszczeniu. Przez niewielkie okno wpadł poranny wietrzyk, niosąc ze sobą zapach zimy. Mężczyzna zza krat również milczał, jego wzrok utkwiony był w ziemi, dostrzegłam w nich cień smutku. Nienawiść elfów do ludzi zaczęła mi się wydawać słuszna. Jednak, z drugiej strony, nie powinno się osądzać dziecka za czyny rodziców. Rozmyślałam nad tym dłuższą chwilę, czując powoli ogarniające mnie zmęczenie. Skierowałam spojrzenie na Rose. Jej oczy były przymknięte, oddech spokojny, zapewne spała. Zdawała się odmłodnieć, zmarszczki wyrównały się, mięśnie rozluźniły. Zdarłam jedno z prześcieradeł i okryłam nim kobietę, potem sama usiadłam na jednej z pryczy i wpatrywałam się we wschód słońca.

W życiu każdego człowieka, a może i każdej istoty, przychodzi taki moment, kiedy zastanawia się, co też w życiu osiągnął, lub co mógł jeszcze zrobić. Najczęściej nadchodzi wtedy, kiedy owo stworzenie zda sobie sprawę, że koniec jest już bliski. Taki moment dopadł również mnie w tamtym momencie. Zdałam sobie sprawę, że moje istnienie nie miało sensu. Byłam jedną z miliardów osób. Nic mnie nie wyróżniało, nie osiągnęłam nic znaczącego. Nawet odkrycie nieznanej części świata miało przepaść wraz z moją śmiercią. Nie zdążyłam się z nikim pożegnać, nie poznałam też nikogo na tyle, by móc nazwać go najlepszym przyjacielem. Przez głowę przeleciały mi wspomnienia z udziałem Matta, droczenie się, przepychanie. Pamiętałam, jak dzień przed tragedią pocałował mnie w policzek i obiecał, że jak tylko przyjdzie, to wybierze się ze mną na wycieczkę po lesie. Strąciłam z policzka samotną łzę. Nie wybrał się, zapewne już nigdzie się ze mną nie wybierze. Nie zdąży.

Nie mogłam zasnąć. Chłód poranka dawał mi się we znaki, ciało miałam zdrętwiałe z zimna, palce sine. Jedzenie z poprzedniego dnia pokryło się warstwą szronu. Spojrzałam na siedzącą w niezmienionej pozycji kobietę. Jej twarz zbladła, sińce wydawały się jeszcze ciemniejsze. Podeszłam do niej zaniepokojona. Dotknęłam policzka. Był zimny. Jej klatka piersiowa nie unosiła się, ani z nozdrzy ani z lekko uchylonych ust nie wydobywało się ciepłe powietrze. Sprawdziłam puls. Niewyczuwalny.

— Po… pomocy! — zawołałam, nie wiedząc co tak naprawdę mam zrobić. Szybko się podniosłam i przyłożyłam twarz do krat. — Ratunku! Słyszy mnie ktoś?

— Cicho tam! — zagrzmiał głos po drugiej stronie lochów.

— Ale Rosa… Ta kobieta nie żyje!

Usłyszałam kroki. Chwilę później z półmroku wyłonił się strażnik. Popatrzył na mnie, później na kobietę.

— I co z tego — wzruszył ramionami. — I tak miała zginąć. Jednego mniej do dźwigania — zmierzył mnie wzrokiem jeszcze raz. — Ty się zbieraj, zaraz idziemy.

— Gdzie? — wybąkałam, czując ogarniające mnie gorąco.

— Na śmierć! — zaśmiał się i poszedł.

Stałam oniemiała, nie wiedząc, co mam w ogóle o tym myśleć. Nazwali mnie bestią, kiedy sami zachowują się jak zwierzęta. Śmierć ludzi ich bawiła. Czy mogłam trafić na gorsze stworzenia? Nawet wiardy wydawały się mieć więcej uczuć, zabijały szybko, bezboleśnie. Elfy chciały nas katować, aż umrzemy z bólu. Odepchnęłam tę wizję. Nie chciałam myśleć o mojej śmierci. Spojrzałam na nieruchome ciało Rosy. Było mi przykro z powodu kobiety, jednak wiedziałam, że taka śmierć była lepsza niż ta, która czekała nas po wyjściu z lochów. Zakryłam jej twarz drugim prześcieradłem.

— Obyś tam, gdzie teraz idziesz, odnalazła spokój — szepnęłam.

Nie minęło dużo czasu, kiedy korytarz wypełnił się tłumem strażników, którzy wyprowadzali wszystkich ludzi, wiążąc przedtem ich ręce grubymi linami. Znienawidzony przeze mnie żołnierz wszedł do mojej celi. Uśmiechnął się drwiąco i nie szczędząc mi bólu, skrępował moje dłonie.

Zaprowadzono nas na duży plac tuż przed pałacem. Ustawiono w równym szeregu. Było nas około piętnastu, w różnym wieku. Na większości twarzy gościł strach, jednak w niektórych dostrzegłam wyraz świadczący o pogodzeniu się z losem. W pewnej odległości od ludzi stały elfy, wszystkie wpatrzone w nas z odrazą i chęcią mordu. Byłam coraz bardziej świadoma tego, że Mimosa mnie zdradziła. Musiała wiedzieć, że w lochach znajduje się tyle ludzi. Wypełniała mnie nienawiść do tej kobiety. Jak można być tak nieczułą, podstępną kreaturą?

Wpatrywałam się w kolejno przybyłe osoby. Dostrzegłam mojego sąsiada z celi naprzeciwko i kilka twarzy, które udało mi się zapamiętać, kiedy przemierzałam lochy. Jednak tego widoku się nie spodziewałam. To niemożliwe. Po prostu to nie mogło się dziać. Jego nie mogło tu być.

Śni mi się to.

To tylko sen.

W tym momencie chłopak podniósł głowę i skierował swój wzrok na mnie. Nie mogłabym pomylić błysku tych zielonych tęczówek z żadnymi innymi.

— Matt? — wychrypiałam.

Co on tu, do diaska, robi?

***********************************************************

Kochani! Dziękuję za komentarze i jakąkolwiek inną aktywność na moim blogu. ;) 

Niestety jestem zmuszona zmienić częstotliwość dodawania rozdziałów, zamiast co tydzień, to co dwa tygodnie. 

Pozdrawiam serdecznie! ;) :*